Κανείς δεν γεννιέται γυναίκα, γίνεται γυναίκα.
Τη φράση απαθανάτισε η Γαλλίδα συγγραφέας, διανοούμενος, φιλόσοφος, δάσκαλος, ακτιβίστρια και κυρίως φεμινίστρια Σιμόν ντε Μποβουάρ. Ένας από τους μεγαλύτερους θεωρητικούς του φεμινιστικό κίνημα σύγχρονη, η Γαλλίδα είχε ένα ανήσυχο πνεύμα και έφερε επανάσταση στα πρότυπα που υπαγόρευαν εκείνη την εποχή, ειδικά όσον αφορά τις γυναίκες.
δείτε περισσότερα
Η επίδοση των εκπαιδευτικών είναι βασικός παράγοντας για την πλήρη ένταξη των μαθητών…
Η χρηματοοικονομική εκπαίδευση είναι το καλύτερο «φάρμακο» για το χρόνιο χρέος…
Ένα από τα σημαντικότερα έργα του, "Το Δεύτερο Φύλο», θεωρείται το πρώτο γυναικείο μανιφέστο που προτείνει αναδιατυπωμένες βάσεις για τη σχέση μεταξύ ανδρών και γυναικών. Η έντονη πολιτική του δραστηριότητα ήταν αξιοσημείωτη και σε άλλους τομείς, όπως οι διώξεις των Εβραίων, οι γαλλικές επεμβάσεις σε ασιατικές και αφρικανικές χώρες, μεταξύ άλλων.
Μάθετε περισσότερα για αυτή τη σημαντική ιστορική προσωπικότητα μέσα από το δικό του βιογραφία, κατασκευή είναι σκέψεις.
Γεννημένη στο Παρίσι το 1908, η Simone Lucie-Ernestine-Marie-Bertrand de Beauvoir αποφοίτησε από τη Φιλοσοφία από το Πανεπιστήμιο της Σορβόννης το 1929, παρουσιάζοντας μια διατριβή για τον Leibniz. Σπούδασε στο Ινστιτούτο Adeline Désir, ένα καθολικό σχολείο για κορίτσια, μεταξύ 1913 και 1925. Στη συνέχεια σπούδασε μαθηματικά στο Καθολικό Ινστιτούτο του Παρισιού, λογοτεχνία και γλώσσες στο Ινστιτούτο Saint-Marie.
Κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσής του στη Φιλοσοφία, γνώρισε τον Jean Paul Sartre, με τον οποίο διατήρησε σχέση για σχεδόν πενήντα χρόνια. Τις δεκαετίες του 1930 και του 1940, η Simone δίδαξε σε διάφορα σχολεία, συμπεριλαμβανομένου του Πανεπιστημίου της Μασσαλίας, όπου παρέμεινε μέχρι το 1932. Αργότερα, πέρασε από τη Ρουέν και το Λύκειο του Μολιέρου.
Έπρεπε να φύγει από τη χώρα με το ναζιστική εισβολή στη Γαλλία, επιστρέφοντας μόνο στο τέλος της σύγκρουσης. Δίπλα στον Σαρτρ ήταν μια εύκολη φιγούρα σε φιλοσοφικές συναντήσεις στις οποίες συμμετείχαν και άλλοι σημαντικοί στοχαστές της εποχής, όπως ο Μερλώ-Ποντύ και ο Ραϊμόν Αρόν. Οι τέσσερις μάλιστα ίδρυσαν το περιοδικό Les Temps Modernes ή Os Tempos Modernos, ένα σημαντικό όχημα για τη διάδοση των ιδανικών τους.
Μια αδηφάγα συγγραφέας, έχει διάσημα έργα, όπως το προαναφερθέν The Second Sex (1949), καθώς και The Guest (1943), The Blood of Others (1945), The Mandarins (1954), Memoirs of a Well-Behaved Girl (1958), The Disillusioned Woman (1967), Old Age (1970), All Said and Done (1972) και The Farewell Ceremony (1981).
Σε αυτά ασχολήθηκε με θέματα υπαρξιστικής φιλοσοφίας, εκτός από πολιτικές αναλύσεις και αυτοβιογραφικά βιβλία. Αξιοσημείωτη ήταν και η δουλειά του στα κοινωνικά κινήματα. Συνοδευόμενος από τον Σαρτρ, η Μποβουάρ ταξίδεψε σε χώρες όπως η Βραζιλία, η Κούβα και η Κίνα, καθώς και η Σοβιετική Ένωση, σε περιοδείες που πραγματοποιήθηκαν μεταξύ των δεκαετιών του '50 και του '60.
Ο Σιμόν πέθανε σε ηλικία 78 ετών, στις 14 Απριλίου 1986, από πνευμονία. Ο συγγραφέας είναι θαμμένος στο νεκροταφείο του Μονπαρνάς στο Παρίσι, δίπλα στον Ζαν Πολ Σαρτρ.
Το πρώτο σου Βιβλίο, A Convidada, εκδόθηκε το 1943, φέρνοντας τα υπαρξιακά δράματα μιας γυναίκας που, στα 30 της, αντιμετωπίζει τον ερχομό μιας φοιτήτριας που απειλεί να υπονομεύσει τις συζυγικές της δομές. Έξι χρόνια αργότερα, κυκλοφόρησε το O Segundo Sexo, ένα από τα πιο εκφραστικά έργα του.
Το βιβλίο είχε παγκόσμια απήχηση σημαδεύοντας μια ολόκληρη γενιά με επαναστατικές ιδέες για την απελευθέρωση από τη γυναικεία καταπίεση και την επιδίωξη της ανεξαρτησίας των γυναικών. Το The Mandarins, που κυκλοφόρησε το 1954, απεικονίζει τις συνέπειες του πολέμου στη Γαλλία και κέρδισε το γαλλικό λογοτεχνικό βραβείο «Γκονκούρ» το 1954.
Στα «Απομνημονεύματα ενός καλοπροαίρετου κοριτσιού», η Simone φέρνει αφηγήσεις της ζωής της που σχετίζονται με το δόγμα της Εκκλησίας και τα πρότυπα της οικογένειάς της. Στο «Cerimônia do Adeus», που γράφτηκε το 1981, η Simone μιλά για τις τελευταίες στιγμές του Sartre, εξιστορώντας την παρακμή ενός ανθρώπου, πνευματικά, ισχυρού, τόσο από φυσική άποψη όσο και διανοητικός.
Ο σαρτρεικός υπαρξισμός έχει, ως ιδανικά, την αυθεντικότητα και την ελευθερία ως απαραίτητες για τον άνθρωπο, παρά τις οδυνηρές συνέπειες που μπορεί να έχει αυτό. Σύμφωνα με τη φιλοσοφία, η ουσία ενός ανθρώπου καθοδηγείται από τις επιλογές του, οι οποίες επίσης θα επηρεάσουν τον δικό του κόσμο.
Υπό αυτή την έννοια, τα ανθρώπινα όντα δεν πρέπει να αποδέχονται τις αξίες που επιβάλλουν οι παραδόσεις, συμπεριλαμβανομένης της Εκκλησίας, καθώς είναι υπεύθυνοι για τις πράξεις, τις αξίες, τις επιλογές και τα νοήματά τους.
Η Simone de Beauvoir ήταν μια έντονη ακτιβίστρια στην αγωνιστική της δράση για τον φεμινισμό και την ισότητα των φύλων. Ο φιλόσοφος ανέλυσε τις διαδικασίες κοινωνικής διαμόρφωσης μεταξύ ανδρών και γυναικών, εντοπίζοντας μηχανισμούς που οικοδόμησαν την ιεραρχία, βλάπτοντας πάντα τη δεύτερη. Από τότε άρχισε να αναπτύσσει επιχειρήματα που θα οδηγούσαν σε νέες κοινωνικές διαμορφώσεις.
Το βιβλίο της, The Second Sex, θεωρείται κλασικό του κινήματος και εκθέτει τον ρόλο της γυναίκας σε μια καταπιεστική κοινωνία που βασίζεται στην ανδρική κυριαρχία. Το έργο απορρίπτει την παραδοσιακότητα και τα θρησκευτικά ήθη μέσα στα οποία μορφώθηκε. Η υπαρξιστική επίδραση στα φεμινιστικά ιδεώδη σημειώνεται για τη διατριβή της ότι:
«Κανείς δεν γεννιέται γυναίκα: γίνεται γυναίκα. Κανένα βιολογικό, ψυχικό, οικονομικό πεπρωμένο δεν ορίζει τη μορφή που παίρνει το ανθρώπινο θηλυκό μέσα στην κοινωνία. Είναι ο πολιτισμός στο σύνολό του που επεξεργάζεται αυτό το ενδιάμεσο προϊόν μεταξύ του αρσενικού και του ευνουχισμένου που χαρακτηρίζει το θηλυκό».
Με άλλα λόγια, το φύλο και το φύλο είναι διαφορετικά πράγματα. Σε αυτό εκχωρούνται οι βαθμοί που καθορίζονται από την κοινωνία. Με αυτόν τον τρόπο, το φύλο συνδέεται με τη φυσικοχημική σύσταση ενώ το φύλο προέρχεται από μια κοινωνική κατασκευή. Το συμπέρασμα είναι ότι κάθε κοινωνία έχει δημιουργήσει πρότυπα συμπεριφοράς για κάθε μία.
Δύο σημεία στα οποία μπορεί επίσης να επαληθευτεί ο φεμινιστικός χαρακτήρας της Μποβουάρ είναι η αποστροφή της για το γάμο και τη μητρότητα. Η Σιμόν έζησε με τον Σαρτρ το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της. Αν και ο, επίσης, φιλόσοφος ζήτησε από τη μητέρα του να παντρευτεί τον πατέρα του, αυτό δεν έγινε ποτέ. Δεν πίστευε στον γάμο ως τρόπο να εδραιώσει την αγάπη.
Το πιο κοντινό σε αυτό ήταν μια σταθερή συνδικαλιστική σύμβαση που υπέγραψαν οι δυο τους. Σύμφωνα με τον συγγραφέα, ο γάμος είναι ένας χρεοκοπημένος θεσμός της σύγχρονης κοινωνίας που ανάγκασε τις γυναίκες να αφιερώσουν ολόκληρη τη ζωή τους σε έναν σύζυγο. Η μητρότητα, με τη σειρά της, θα ήταν ένα είδος σκλαβιάς αφού, εξαιτίας της, η γυναίκα θα δεσμευόταν από την υποχρέωση να παντρευτεί, να κάνει παιδιά και να φροντίσει το σπίτι.
Η Simone υπερασπίστηκε τη γυναικεία αυτονομία, έτσι ώστε η καθεμία να έχει την ελευθερία να οικοδομήσει τη δική της προσωπικότητα. Όπως δηλώνει ο συγγραφέας, δεν εναπόκειται στον άνθρωπο ή το κράτος να υπαγορεύσει πώς πρέπει να συμπεριφέρεται. Φέρνοντας τα λεγόμενά της στους σημερινούς αγώνες των γυναικών, η γυναίκα πρέπει να καταπολεμήσει την τυποποίηση της συμπεριφοράς ή τον παραλογισμό του να κατηγορείται για μια επιθετικότητα που υπέστη λόγω των ρούχων που φοράει.
Δεν είναι περίεργο, η Simone είναι ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς των σύγχρονων κοινωνικών κινημάτων, με έμφαση στις φεμινίστριες και τα LGBTI. Και οι δύο λειτουργούν με ελευθερία κατασκευής και αναγνώρισης ταυτοτήτων. Η ελευθερία, αυτή, έχει άμεση σχέση με τον υπαρξισμό.
