Είναι αδύνατο να μιλήσουμε για καταναλωτικές ταινίες χωρίς να θυμηθούμε τη ρομαντική κωμωδία «Becky Bloom's Consumer Delusions». Βασισμένη στη σειρά βιβλίων της Sophie Kinsella, η ταινία είναι μια πιστή απεικόνιση του όγκου των προβλημάτων που μπορεί να αποκτήσει ένα άτομο εθισμένο στα ψώνια.
Μάταιος, φιλόδοξος, ζηλιάρης, σαδιστής και καταναλωτικός είναι επίθετα που καθορίζουν καλά τον πρωταγωνιστή της ταινίας «American Psycho», μιας αληθινής κλασικής ταινίας των αρχών της δεκαετίας του 2000. Βασισμένο στο μυθιστόρημα του Μπρετ Ίστον Έλις, η ταινία έχει ένα καστ βάρους, που περιλαμβάνει τους Κρίστιαν Μπέιλ, Γουίλεμ Νταφόε, Τζάρεντ Λέτο και Ρις Γουίδερσπουν.
Κεντρικό θέμα, προφανώς, είναι η ψυχική διαταραχή του Πάτρικ Μπέιτμαν, του κεντρικού χαρακτήρα της πλοκής. Ωστόσο, υπάρχουν αρκετές επικρίσεις για τον καπιταλισμό, συμπεριλαμβανομένου του τρόπου με τον οποίο ο πρωταγωνιστής χρησιμοποιεί τα πολυτελή του αντικείμενα για να ικανοποιήσει τον εαυτό του.
Παρά το γεγονός ότι είναι γεμάτη στερεότυπα, είναι μια από τις πιο αναγνωρισμένες ταινίες της δεκαετίας του '90 από εφήβους. Με αρκετούς νέους και πλούσιους χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν σε πολυάριθμες σκηνές κατανάλωσης, μια από τις κύριες Τα μηνύματα που μεταφέρει η ιστορία είναι η λανθασμένη αίσθηση ότι ο καταναλωτισμός μπορεί να είναι η λύση για πολλούς προβλήματα.
Σε σκηνοθεσία του Αμερικανού Hal Hartley, η ταινία διαδραματίζεται στο άμεσο μέλλον, όπου ο νόμος της αγοράς επικρατεί στον κόσμο και οι καταναλωτές αντιμετωπίζονται σαν αληθινοί βασιλιάδες. Επίσης, οι άνθρωποι βαθμολογούνται ανάλογα με τις σεξουαλικές τους επιδόσεις. Το μεγάλο αξιοπερίεργο της πλοκής είναι ότι, την ίδια στιγμή που ο Τζακ Μπελ δημιουργεί τις ιδέες, ηγείται του κινήματος αντίστασης εναντίον τους.
Ένα από τα μεγαλύτερα κλασικά έργα του παγκόσμιου κινηματογράφου. Το Clube da Luta είναι ένα ορόσημο από πολλές απόψεις. Η ταινία του David Fincher ξεπερνά κατά πολύ την προσέγγιση της σχιζοφρένειας, απεικονίζοντας ζητήματα καταναλωτισμού και τη σχέση των ανθρώπων με αυτό που έχουν.
Το ντοκιμαντέρ πραγματεύεται ένα σημαντικό θέμα, που σχετίζεται άμεσα με τον καταναλωτισμό. Η προγραμματισμένη απαξίωση, που δίνει στο έργο τον τίτλο του, συνίσταται στην πρακτική, που υιοθετείται από τους κατασκευαστές των πιο διαφορετικών προϊόντων, να ορίζουν ημερομηνίες λήξης για διαρκή αγαθά. Αυτό κάνει τη ωφέλιμη ζωή των πραγμάτων όλο και λιγότερο, δημιουργώντας σοβαρές συνέπειες για τον άνθρωπο και το περιβάλλον.
Η κωμωδία που σκηνοθέτησαν οι αδελφοί Κοέν είναι ένα πορτρέτο του «αμερικανικού τρόπου ζωής». Ο πρόεδρος μεγάλης εταιρείας αυτοκτονεί και λόγω των καρέ ενός εκ των ιδιοκτητών, ο οποίος σκοπεύοντας να μειώσει την τιμή της μετοχής της εταιρείας, ένας αδέξιος αγγελιοφόρος καταλήγει να αναλάβει προεδρία.
Αυτό που δεν προέβλεψε ο σαμποτέρ είναι ότι θα είχε μια φαεινή ιδέα, υπεύθυνη για την πρόκληση ενός τεράστιου κύματος καταναλωτισμού στους Αμερικανούς, το χούλα χουπ.
Ο Σουηδός Erik Gandini, υπεύθυνος για τη σκηνοθεσία του ντοκιμαντέρ, ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο για να δείξει πώς η υπερβολική κατανάλωση είναι παρούσα σε πολλά έθνη, προκαλώντας μεγάλη ζημιά σε πολλές κοινωνίες.
Το ντοκιμαντέρ προωθεί έναν σημαντικό προβληματισμό για θέματα που, τις περισσότερες φορές, δεν περνούν καν από το μυαλό των καταναλωτών. Το «The Story of Things» περιγράφει λεπτομερώς τα πέντε στάδια της οικονομίας: εξόρυξη, παραγωγή, διανομή, κατανάλωση και διάθεση. Και δεν είναι μόνο αυτό, αναλύει τις επιπτώσεις που μπορούν να προκαλέσουν στον άνθρωπο, τη φύση και τις κοινωνίες.
Η ταινία με πρωταγωνιστές τον Justin Timberlake και την Amanda Seyfried διαδραματίζεται σε ένα δυστοπικό μέλλον όπου οι άνθρωποι σταματούν να γερνούν στα 25 τους. Ο χρόνος γίνεται διαπραγματευτικό χαρτί και όλοι αρχίζουν να έχουν ένα βιολογικό ρολόι στο χέρι τους, διαπραγματευόμενοι τις μέρες και τα χρόνια ζωής που έχουν ακόμα. Εκτός από θέμα επιβίωσης, τα άτομα χρησιμοποιούν το χρόνο για να αποκτήσουν είδη πολυτελείας.
Από το 2017, η Βραζιλία απαγορεύει τη διαφήμιση που απευθύνεται σε παιδιά κάτω των 12 ετών. Ωστόσο, για πολλά χρόνια η διαφημιστική βιομηχανία που στόχευε στα παιδιά ήταν πολύ κερδοφόρα. Εξάλλου, το να πείσεις ένα παιδί είναι θεωρητικά πολύ πιο εύκολο από το να πείσεις έναν ενήλικα. Η βραζιλιάνικη ταινία δείχνει πώς τα παιδιά επηρεάστηκαν από αυτό το είδος διαφήμισης και τι ζημιά προκάλεσε.
Το Ilha das Flores είναι μια βραζιλιάνικη ταινία μικρού μήκους που παράγεται στην πόλη του Πόρτο Αλέγκρε, στο Ρίο Γκράντε ντο Σουλ, από τον σκηνοθέτη Jorge Furtado. Θεωρούμενη κλασική, η ταινία χρησιμοποιεί όξινη γλώσσα για να μας κάνει να αναλογιστούμε τις άνισες σχέσεις που δημιουργεί η οικονομία στους ανθρώπους. Θεωρείται από την Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου της Βραζιλίας (Abraccine) ως μία από τις 100 καλύτερες βραζιλιάνικες ταινίες όλων των εποχών.
