Όταν σκεφτόμαστε βρυκόλακας, ο Δράκουλας είναι μια από τις πρώτες αναμνήσεις που έχουμε, αλλά η φιγούρα αυτού του όντος που γνωρίζουμε σήμερα εμφανίστηκε πολύ πριν από την κυκλοφορία του εμβληματικού βιβλίου του Μπραμ Στόκερ, το 1897.
Μια άλλη λογοτεχνική έκδοση, που κυκλοφόρησε σχεδόν έναν αιώνα νωρίτερα και η οποία μιλούσε ήδη για μεταάνθρωπους με αιχμηρούς κυνόδοντες, προκάλεσε διαμάχες στην Ευρώπη και ήταν το έμβρυο του σύγχρονου βρικόλακα.
δείτε περισσότερα
Ανακαλύψτε τις ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ περιπτώσεις παιδιών που εστάλησαν από…
Τι σημαίνει ο κωδικός 6929, έγινε διάσημος στο WhatsApp…
Για τον εκδότη Robert Morrison, σε αυτή τη δημοσίευση το όραμα των βρικόλακων ανυψώθηκε και «ξεκίνησε μια τρέλα βαμπίρ που μετά από δύο αιώνες εξακολουθεί να διατηρεί την ικανότητά της να μας αρπάζει από το λαιμό».
Σε μια από τις εκδοχές της ιστορίας, τα αρχεία αναφέρουν ότι, το 1816, ο ποιητής Λόρδος Βύρων συγκέντρωσε μια επιλεγμένη ομάδα ανθρώπων για να διαβάσει μια επιλογή από γερμανικά κείμενα με θέμα το φάντασμα, τη συλλογή Fantasmagorian.
Ανάμεσα στους καλεσμένους ήταν ο Percy Shelley, η Mary Shelley, η Claire Clairmont και ο γιατρός John Polidori.
Από αυτή τη συνάντηση, οι συγγραφείς παρήγαγαν αρκετά κείμενα που θα ήταν σημαντικά για τη λογοτεχνία, όπως το σκίτσο για το κλασικό Frankenstein, της Mary Shelley, και ένα διήγημα με τίτλο The Vampire, του John Πολυδώρι.
Η διαμάχη επισημαίνει ότι, εκείνη την εποχή, ο Polidori θα είχε γράψει μια άλλη ιστορία. Μάλιστα, η Mary Shelley είπε ότι ο συγγραφέας ανέπτυξε μια αφήγηση για μια γυναίκα με κεφάλι κρανίου.
Επιπλέον, ο Πολυδώρη φέρεται να χρησιμοποίησε ιδέες από τον α ποίημα που διάβασε ο Λόρδος Βύρων όταν συναντήθηκε με τους φίλους του για να γράψει την ιστορία που έγινε διάσημη.
(Εικόνα: Wikimedia Commons/Αναπαραγωγή)
Σε κάθε περίπτωση, η ιστορία «The Vampire» δημοσιεύτηκε επίσημα αργότερα, το 1819. Τότε η Πολυδώρη δεν διατηρούσε πλέον σχέση με τον Βύρωνα.
Ακόμα κι έτσι, η σύγχυση σχετικά με τη συγγραφή συνέχισε να συνοδεύει το κείμενο, καθώς δημοσιεύτηκε από το The New Monthly Magazine με τον τίτλο «The Vampire: A Tale of Lord Byron».
Εξαιτίας αυτού, ο Polidori κατηγόρησε το περιοδικό ότι έκανε σοβαρό λάθος, καθώς ήταν ο μόνος συγγραφέας. Η αφήγηση για τον βρικόλακα δεν έγινε καλά αποδεκτή από την κοινωνία εκείνη την εποχή, με αποκορύφωμα τη σύντομη λογοτεχνική καριέρα από τον Polidori.
Παρά τη διαμάχη, το έργο συνέχισε να αντηχεί για πολλά χρόνια και άνοιξε το δρόμο για τη σύγχρονη ιδέα των βαμπίρ.
Για μερικούς ανθρώπους, παρόλο που το παραμύθι δεν γράφτηκε από τον Λόρδο Βύρωνα, ήταν σίγουρα μια επιρροή στην αφήγηση.
Σύμφωνα με τον Ρόμπερτ Μόρισον, ο βρικόλακας Λόρδος Ρούθβεν, που ήταν παρών στην πλοκή, ήταν ξεκάθαρα εμπνευσμένος από τον Λόρδο Βύρωνα, καθώς «Οι δυο τους έχουν κοινή καλή εμφάνιση, αναισθησία, υψηλή θέση, κινητικότητα, πλούτο και σεξουαλικές ορέξεις αιχμηρός."
Τέλος, είναι γνωστό ότι, μετά τη δημοσίευση του Polidori, γράφτηκαν πολλές ιστορίες για βαμπίρ ακολουθώντας αυτό το όραμα της φανταστικής φιγούρας.
Μάλιστα, μπορεί να επηρέασε σπουδαίους συγγραφείς, όπως ο Έντγκαρ Άλαν Πόε, στα διηγήματα «Berenice» (1835) και «Η πτώση του οίκου του Usher» (1839).
