Κείμενο: Πώς γράφεται;

«Όταν ήμουν μόλις πέντε ετών, ο δάσκαλος του νηπιαγωγείου ζήτησε από τους μαθητές να σχεδιάσουν μια εικόνα για κάτι που αγαπήσαμε. Σχεδίασα την οικογένειά μου. Στη συνέχεια, σχεδίασα έναν μεγάλο κύκλο με κόκκινο μολύβι γύρω από τις φιγούρες. Επιθυμώντας να γράψω μια λέξη πάνω από τον κύκλο, άφησα το τραπέζι μου και πήγα στο γραφείο του δασκάλου και είπα: - Δάσκαλε, πώς γράφουμε…;
Δεν θα με άφηνε να ολοκληρώσω την ερώτηση. Μου είπε να επιστρέψω στο κάθισμά μου και να μην τολμήσω να διακόψω το μάθημα πλέον. Διπλώσαμε το χαρτί και το έβαλα στην τσέπη μου.

Όταν επέστρεψα σπίτι εκείνη την ημέρα, θυμήθηκα το σχέδιο και το έβγαλα από την τσέπη μου. Το λεύκανα τακτοποιημένα στο τραπέζι της κουζίνας, πήγα στο σακίδιο μου, πήρα ένα μολύβι και κοίταξα τον μεγάλο κόκκινο κύκλο. Η μαμά μου έφτιαχνε δείπνο, πηγαίνοντας μπρος-πίσω από τη σόμπα στο νεροχύτη. Ήθελα να τελειώσω το σχέδιο πριν το δείξω και είπα. Μαμά, πώς γράφουμε…;

- Αγόρι, δεν βλέπεις ότι είμαι απασχολημένος αυτή τη στιγμή; Πηγαίνετε έξω. Και μην χτυπάς την πόρτα, ήταν η απάντησή της. Διπλώσαμε το σχέδιο και το έβαλα στην τσέπη μου. Εκείνο το βράδυ έβγαλα ξανά το σχέδιο από την τσέπη μου. Κοίταξα τον μεγάλο κόκκινο κύκλο, και πήρα το μολύβι. Ήθελα να τελειώσω το σχέδιο πριν το δείξω στον πατέρα μου. Γύρισα καλά τις πτυχές και έβαλα το σχέδιο στο πάτωμα του σαλονιού, κοντά στο ξαπλώστρες του πατέρα μου και είπα:

- Μπαμπά, πώς γράφουμε…;
- Διαβάζω το χαρτί και δεν θέλω να διακοπεί. Πηγαίνετε έξω. Και μην χτυπάς την πόρτα. Διπλώσαμε το σχέδιο και το έβαλα ξανά στην τσέπη μου. Την επόμενη μέρα, όταν η μητέρα μου έλεγχε το πλυντήριο, βρήκε ένα βότσαλο, ένα κομμάτι κορδόνι και δύο μάρμαρα στην τσέπη του παντελόνι της. Όλοι οι «θησαυροί μου» που είχα συλλέξει ενώ έπαιζα έξω. Δεν άνοιξε καν το χαρτί. Έριξα τα πάντα στα σκουπίδια.
Τα χρόνια πέρασαν ...
Όταν ήμουν 28 ετών, η 5χρονη κόρη μου σχεδίασε μια φωτογραφία. Ήταν το σχέδιο της οικογένειάς του. Χαμογέλασα όταν έδειξε μια ψηλή, απροσδιόριστη φιγούρα και μου είπε.
- Είσαι εσύ μπαμπά!
Κοίταξα τον μεγάλο κόκκινο κύκλο που είχε κάνει η κόρη μου γύρω από τις φιγούρες, και άρχισα αργά να τρέχω το δάχτυλό μου πάνω από τον κύκλο. Γρήγορα κατέβηκε από την αγκαλιά μου και προειδοποίησε:
- Επιστρέφω αμέσως!
Και επέστρεψε. Με ένα μολύβι στο χέρι. Επέστρεψε στα γόνατά μου, τοποθέτησε την άκρη του μολυβιού του κοντά στην κορυφή του μεγάλου κόκκινου κύκλου και ρώτησε.
- Μπαμπά, πώς γράφουμε αγάπη;
Αγκάλιασα την κόρη μου, την πήρα το μικρό χέρι και την οδήγησα, αργά, βοηθώντας την να γράψει τα γράμματα, λέγοντας:
- Αγάπη… Αγάπη, αγαπητή, είναι γραμμένη με τα γράμματα T… E… M… P… O (TIME). Συνδέστε το ρήμα για να αγαπάτε όλη την ώρα. Χρησιμοποιήστε το χρόνο σας για να αγαπήσετε. Δημιουργήστε επιπλέον χρόνο για να αγαπήσετε, μην ξεχνάτε ότι για τα παιδιά, ειδικότερα, αυτό που έχει σημασία είναι να έχετε κάποιον που ακούει και δίνει μια γνώμη, που συμμετέχει και δονείται, που γνωρίζει και ενθαρρύνει. Μην περιμένετε από το παιδί σας να πρέπει να καταλάβει για τον εαυτό του πώς να γράφει την αγάπη, την οικογένεια, την αγάπη.
Τέλος, θυμηθείτε: αν δεν έχετε χρόνο να αγαπήσετε, δημιουργήστε. Σε τελική ανάλυση, ο άνθρωπος είναι ένα πηγάδι δημιουργικότητας και ο χρόνος… καλά, ο χρόνος είναι θέμα επιλογής ».