Ο Ο νόμος του Faraday Είναι θεμελιώδες για την κατανόηση του ηλεκτρομαγνητισμού και δείχνει πώς συμπεριφέρεται μια μαγνητική ροή.
Δείκτης
Ο Ο νόμος του Faraday Ή νόμος της ηλεκτρομαγνητικής επαγωγής δείχνει ότι όταν μέσα από ένα κύκλωμα, υπάρχει διακύμανση στη μαγνητική ροή, θα εμφανιστεί μια επαγόμενη ηλεκτροκινητική μορφή.
Ο οποίος μελέτησε αυτόν τον νόμο ήταν ο χημικός και φυσικός Michael Faraday το 1831. Αυτός ο νόμος, που φέρει το όνομά του, ήταν απαραίτητος για τη δημιουργία του δυναμό και τη χρήση του στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας μεγάλης κλίμακας.
Σε εγκαταστάσεις όπου παράγεται ηλεκτρική ενέργεια, είναι η μηχανική ενέργεια που παράγει τη διακύμανση της μαγνητικής ροής. Και με αυτήν την παραλλαγή εμφανίζεται το επαγόμενο ρεύμα στη γεννήτρια.
Ο μαθηματικός τύπος για τον υπολογισμό δημιουργήθηκε από τον φυσικό Franz Ernst Neumann όπου υπολογίζεται η επαγόμενη ηλεκτροκινητική δύναμη (emf) (V) + παραλλαγή μαγνητικής ροής (Wb) + χρονικά διαστήματα.
Δείτε επίσης: Ηλεκτρική ενέργεια
Με βάση τις μελέτες του Ο νόμος του Faraday, το 1864, ο φυσικός και μαθηματικός James Clerk Maxwell, ενοποίησε όλα τα ηλεκτρικά και μαγνητικά φαινόμενα που καθιέρωσαν σημαντικές συνδέσεις μεταξύ των θεωριών της εποχής.
Ο Maxwell κατάφερε να αποδείξει με αυτή τη νέα θεωρία ότι όλα τα μαγνητικά και ηλεκτρικά φαινόμενα θα μπορούσαν να περιγραφούν μόνο σε τέσσερις εποχές. Η μελέτη που απέδειξε αυτό ονομάζεται εξίσωση Maxwell.
Αυτή η εξίσωση είναι η Ο νόμος του Faraday διαδεδομένη. Έχει την περιγραφή του πώς η παραλλαγή ενός μαγνητικού πεδίου στο χρόνο, μέσω ενός κυκλώματος σε ηρεμία, παράγει ένα μη ηλεκτροστατικό ηλεκτρικό πεδίο.
Το πεδίο που με τη σειρά του παράγει ηλεκτρικό ρεύμα στο κύκλωμα.
Η σχετική κίνηση μεταξύ ενός μαγνήτη, του αγωγού και της παραγωγής, ή όχι, ενός ηλεκτρικού πεδίου σε αυτό το συγκεκριμένο πείραμα οδήγησε σε μια προφανή διχοτομία.
Αυτό έπαιξε θεμελιώδη ρόλο στην ανάπτυξη της μελέτης της ειδικής σχετικότητας που έκανε ο Albert Einstein το 1905.
Είναι αλήθεια ότι αυτές οι βασικές εξισώσεις για τον ηλεκτρομαγνητισμό είναι θεμελιώδεις για τη βασική μηχανική.
Μέσω Ο νόμος του Faraday μπορεί να προσδιοριστεί η τιμή του επαγόμενου emf σε ένα κύκλωμα. Και με αυτό, είναι δυνατό να βρεθεί η ένταση του επαγόμενου ρεύματος.
Είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε ότι το επαγόμενο ρεύμα έχει διαφορετικές κατευθύνσεις, ανάλογα με τη διακύμανση της μαγνητικής ροής.
Ο φυσικός Heinrich Lenz, το 1934, με βάση τις μελέτες του Faraday, παρουσίασε έναν κανόνα για τον καθορισμό της κατεύθυνσης του επαγόμενου ρεύματος.
Ήταν ήδη γνωστό ότι το ηλεκτρικό ρεύμα τείνει να δημιουργεί ένα μαγνητικό πεδίο γύρω από αυτό και αυτό συμβαίνει επίσης με το επαγόμενο ρεύμα.
Ο Heinrich Lenz είδε ότι η κατεύθυνση αυτού του πεδίου εξαρτάται πάντα από μια αύξηση ή μείωση της μαγνητικής ροής.
Ο νόμος του Lenz δηλώνει ότι η κατεύθυνση του μαγνητικού πεδίου που παράγεται από το επαγόμενο ρεύμα είναι αντίθετη με την παραλλαγή της μαγνητικής ροής.
Όταν η μαγνητική ροή αυξάνεται, ένα επαγόμενο ρεύμα θα εμφανιστεί στο κύκλωμα, δημιουργώντας ένα επαγόμενο μαγνητικό πεδίο στην αντίθετη κατεύθυνση, δηλαδή, αντίθετα από το μαγνητικό πεδίο του κυκλώματος.
Ο νόμος του Ampère μελετήθηκε από τον χημικό και τον φυσικό Hans Cristian Oersted, σύμφωνα με τις έρευνές του την ύπαρξη ενός μαγνητικού πεδίου γύρω από ένα καλώδιο όταν υπάρχει τρέχουσα δραστηριότητα σε αυτό ηλεκτρικός.
Ο Χανς έκανε αυτή την ανακάλυψη, αλλά ο επιστήμονας και μαθηματικός André Marie Ampère, ο οποίος αργότερα ονομαζόταν νόμος του Ampère, δημιούργησε το λογισμό αυτού του πεδίου.
Αυτός ο νόμος καθορίζει το μαγνητικό πεδίο που δημιουργείται από έναν ευθύ αγωγό που διασχίζεται από ένα ηλεκτρικό ρεύμα έντασης i σε απόσταση (R) από τον αγωγό.
Εγγραφείτε στη λίστα email μας και λάβετε ενδιαφέρουσες πληροφορίες και ενημερώσεις στα εισερχόμενά σας
Ευχαριστούμε που εγγραφήκατε.
