მიწისთვის ბრძოლა არის პრობლემა, რომელსაც ძირძველი მოსახლეობა დიდი ხანია აწუხებს. ქვეყნის პირველი მაცხოვრებლები ისტორიის მანძილზე აღმოჩნდნენ ჩართულნი საცხოვრებლისა და წარმოების ადგილის უფლებით. მაგრამ ეს ბევრად უფრო რთული საკითხია და რომლის წინაშეც, ფაქტობრივად, მთელი საზოგადოება უნდა დადგეს.
ამ საკითხთან დაკავშირებით ერთ-ერთი მთავარი ეჭვი მკვიდრი მიწების დემარკაციას ეხება. უპირველეს ყოვლისა, როგორ განვსაზღვროთ სივრცე, როგორც „ძირძველი მიწა“? როგორ არის გამოყოფილი მიწები ერებისთვის? რა მოვალეობები ეკისრება სახელმწიფოს ბრაზილიაში გავრცელებული სხვადასხვა ხალხის დაცვაში?
მეტის ნახვა
მეცნიერები იყენებენ ტექნოლოგიას ძველი ეგვიპტური ხელოვნების საიდუმლოების გასახსნელად…
არქეოლოგებმა აღმოაჩინეს ბრინჯაოს ხანის განსაცვიფრებელი სამარხები…
აპრიორი, ძირძველი მიწების განმარტება აშკარაა ხელოვნებაში. ბრაზილიის ფედერალური კონსტიტუციის 231, რომელშიც ნათქვამია, რომ ნაწილები:
”მათ მუდმივად დასახლებული, მათი საწარმოო საქმიანობისთვის გამოყენებული, რაც აუცილებელია მათი შენარჩუნებისთვის. გარემოს რესურსები, რომლებიც აუცილებელია მათი კეთილდღეობისთვის და მათი ფიზიკური და კულტურული რეპროდუქციისთვის, მათი გამოყენების, ადათ-წესებისა და ტრადიციები“.
მოკლედ, ეს არის სივრცეები, სადაც დასახლებულია სხვადასხვა ძირძველი ერები ქვეყანაში. თუმცა, მისი კონცეფცია უფრო შორს მიდის, რადგან ის დაკავშირებულია ამ ხალხების სოციალურ, კულტურულ, ფიზიკურ და ეკონომიკურ რეპროდუქციასთან, მათი წეს-ჩვეულებებისა და ტრადიციების გათვალისწინებით.
თუმცა, აუცილებელია გვესმოდეს, რომ ძირძველი მიწები კავშირის მემკვიდრეობის ნაწილია, ანუ ისინი არ ეკუთვნის მათში მცხოვრებ ხალხებს. მათ სპეციალური გამოყენების საზოგადოებრივ საქონელს უწოდებენ. Ეს რას ნიშნავს? რომ ვერავინ, გარდა ძირძველი ერებისა, ვერ დასახლდება ამ დღემდე მიუწვდომელ და განუყოფელ მიწებზე.
კონსტიტუციით გარანტირებული ეს პირობა ინდიელებს მუდმივი ფლობის უფლებას ანიჭებს, გარდა ამ მიწებზე არსებული მდინარეების, ნიადაგისა და ტბების სიმდიდრის გამოყენებისა.
ამჟამად გარკვეული განსხვავებაა მკვიდრი მიწების რაოდენობასთან დაკავშირებით. FUNAI-ის კვლევა მიუთითებს 732 ადგილობრივი ტერიტორიის არსებობაზე შემდეგ სიტუაციებში:
თუმცა, ინსტიტუტები და არასამთავრობო ორგანიზაციები განიხილავენ ეგრეთ წოდებულ „მიწას ინდიელების გარეშე“, რომელთა დემარკაციის პროცესი FUNAI-ს მიერ ჯერ არ დაწყებულა. მაგალითად, მისიონერული მკვიდრი საბჭო (CIMI), ამტკიცებს, რომ ბრაზილიაში 1296 ძირძველი მიწაა.
მათგან 63.3%-ს სახელმწიფო ორგანოებისგან არანაირი ადმინისტრაციული ქმედება არ მიუღია.
მკვიდრი მოსახლეობისთვის გარანტირებული ტერიტორიის უფლება შეიძლება დაწესდეს შემდეგი გზებით:
მკვიდრი მიწების დემარკაცია არის ადმინისტრაციული საშუალება, რომლითაც იზღუდება ერთი ან მეტი ეთნიკური ჯგუფის მიერ ტრადიციულად ოკუპირებული ტერიტორია. ბრაზილიაში, ინდოეთის ეროვნულ ფონდს (FUNAI) ეკისრება შესაბამისი ერების აქტივების დაცვა და პატივისცემა.
ამოცანა განპირობებულია იმით, რომ ფონდი არის ორგანო, რომელიც პასუხისმგებელია ბრაზილიაში ინდიგენური პოლიტიკის კოორდინაციასა და განხორციელებაზე. მთელი პროცესი, რომელიც მოიცავს იურიდიულ და ტექნიკურ მოთხოვნებს, უნდა დაიცვან შემდეგი ფაქტორების გათვალისწინებით:
მათი ტერიტორიების დემარკაცია არის უფლება, რომლისთვისაც ძირძველი ხალხი იბრძოდა მთელი ისტორიის მანძილზე. ფედერალურ კონსტიტუციაში მოცემულ კონკრეტულ თავებამდე (სათაური VIII, „სოციალური წესრიგის შესახებ“ და თავი VIII, „ინდიელთაგან“), ერებთან დაკავშირებული უფლებები უკვე გამოხატული იყო ქ ლეგალური.
თუმცა, გამონათქვამები არ იძლევა გარანტიას ძირძველ მკვიდრთა ფუნდამენტურ უფლებებს, რაც მოიცავს მათი ტრადიციების ლეგიტიმურად და ეროვნული სახელმწიფოს მიერ პატივისცემის აღიარებას. მაგნა კარტას ამოქმედებამდე ინდიელებს ასიმილაციური პერსპექტივიდან ხედავდნენ, ანუ კარგავდნენ თავიანთ წეს-ჩვეულებებს და ტრადიციებს.
ამ თვალსაზრისით, ხალხები განიხილებოდა მხოლოდ როგორც გარდამავალი „კატეგორია“, რომელიც განწირულია გაქრობისთვის. აბსურდი იმდენად დიდი იყო, რომ ინდიელთა სტატუტმაც კი მოიტანა მოლოდინი, რომ ეს ხალხები „შეწყვეტდნენ ინდოელობას“. 1988 წლის კონსტიტუციით განხორციელებული კიდევ ერთი ცვლილება ეხებოდა მკვიდრი მიწების ზომას.
კანონის თანახმად, ხალხებს უნდა ჰქონდეთ საკმარისი სივრცე მათი ფიზიკური და კულტურული რეპროდუქციის გარანტირებისთვის. მიუხედავად ამისა, ამ თვალსაზრისით, შესაბამისი ერების მიერ ტრადიციულად ოკუპირებული მიწები უნდა იყოს დემარკირებული. ამიტომ, ძირძველი მიწების დემარკაცია რჩება ბრაზილიის სახელმწიფოს ვალდებულებად.
სხვა დოკუმენტები იცავს ამ უფლებას, როგორიცაა დეკრეტი 5051/04 და ბრაზილიის შრომის საერთაშორისო ორგანიზაციის 169-ე კონვენცია (ILO). თუმცა, მიწის საკუთრებასთან დაკავშირებით ძირძველ და არაძირძველ მოსახლეობას შორის ჯერ კიდევ არსებობს ინტენსიური კონფლიქტები. ეს არის ტერიტორიული შეზღუდვისა და შეზღუდვების შედეგი, რომლებიც დაწესებულია ადამიანებზე, განსაკუთრებით სამხრეთ, სამხრეთ-აღმოსავლეთ და ჩრდილო-აღმოსავლეთ რეგიონებში, ისევე როგორც შუა დასავლეთის ნაწილებში.
ამჟამად ბრაზილიაში ცხოვრობს დაახლოებით 305 ადგილობრივი ეთნიკური ჯგუფი. სამართლიანი იქნება, რომ ასეთი კულტურული სიმდიდრე განადგურდეს თუ მხარდაჭერის გარეშე? ეს არის მთავარი მნიშვნელობა მათი მიწების დემარკაციისას, რათა უზრუნველყონ ამ ხალხების შენარჩუნება მათი ტრადიციები, კულტურა, ცოდნა და ცხოვრების წესი, შეინარჩუნეს თავიანთი წვლილი მემკვიდრეობაში ბრაზილიელი.
კონსტიტუციის 24-ე მუხლის VII პუნქტით ნათქვამია, რომ
Ხელოვნება. 24. კავშირის, შტატებისა და ფედერალური ოლქის ვალდებულებაა, ერთდროულად დააწესონ კანონმდებლობა:
VII – ისტორიული, კულტურული, მხატვრული, ტურისტული და ლანდშაფტური მემკვიდრეობის დაცვა;
თავის მხრივ, მაგნა კარტას 225-ე მუხლის ტექსტში ნათქვამია, რომ,
Ხელოვნება. 225. ყველას აქვს უფლება ჰქონდეს ეკოლოგიურად დაბალანსებული გარემო, აქტივი ხალხის მიერ საერთო სარგებლობისთვის და ცხოვრების ჯანსაღი ხარისხისთვის აუცილებელი. სიცოცხლეს, აკისრებს საზოგადოებრივ ძალაუფლებას და საზოგადოებას მოვალეობას დაიცვას და შეინარჩუნოს იგი აწმყოსა და მომავლისთვის თაობებს.
აქედან გამომდინარე, სახელმწიფოს მოვალეობა ხდება კავშირის მეშვეობით უზრუნველყოს ძირძველი მიწების დემარკაციის გარანტია, რადგან ისინი ქმნიან ბრაზილიის ისტორიულ და კულტურულ მემკვიდრეობას. ასეთი მიკუთვნება ასევე უზრუნველყოფს გარემოსა და ბიომრავალფეროვნების დაცვას.
საუბარია ასევე ამ ხალხებთან ისტორიული ვალის გადახდაზე, რათა უზრუნველყოს ღირსეული პირობები გადარჩენა, როგორც ფიზიკური, ასევე კულტურული თვალსაზრისით, კულტურული იდენტობის შენარჩუნების მიზნით ბრაზილიელი.
