შორეულ წარსულში, საბრალო ვეფხვები ტრიალებდა დედამიწაზე და აჩვენებდა იმ დაწესებულებას, რომელიც დაფიქსირდა ისტორიაში. თუმცა, ერთი კითხვა კვლავ აჩენს ეჭვებს: რა ხმას აფრქვევდა ეს ბრწყინვალე კატის?
ამ საიდუმლოს გადასაწყვეტად, ჩრდილოეთ კაროლინას სახელმწიფო უნივერსიტეტის მკვლევარებმა გაანალიზეს მონაცემები ამ ცხოველების ვოკალიზაცია, რომელიც ცდილობდა დაედგინა, იყო თუ არა მათ მიერ წარმოქმნილი ხმები მძლავრი ღრიალი თუ ღრიალი გლუვი.
მეტის ნახვა
რიმანის ჰიპოთეზა: მათემატიკური გამოწვევა 1,6 მილიონი დოლარი ღირს და…
ეს ხრიკი გადაარჩენს თქვენს დამწვარ ტაფას; შეამოწმეთ ახლავე!
თუმცა, პასუხი არც ისე მარტივი იყო, როგორც მეცნიერებს წარმოედგინათ. მორფოლოგიის ჟურნალში გამოქვეყნებულმა კვლევამ გამოიკვლია კატის რამდენიმე სახეობის ვოკალიზაცია, საბოლოო დასკვნის მიღწევის მიზნით.
მკვლევარები აღნიშნავენ, რომ ყველა თანამედროვე კატი შეიძლება დაიყოს ორ ჯგუფად მთავარი: პირველი შედგება მღელვარე „დიდი კატების“გან, როგორიცაა ლომები, ვეფხვები, პანტერები და უნცია.
მეორე ჯგუფი არის ფელაინი, რომელიც მოიცავს ღრიანცელს, როგორიცაა ბობკეტი, პუმა, ოცელოტი და
შინაური კატები. ევოლუციური თვალსაზრისით, საბრალო ვეფხვები სხვა თანამედროვე ჯგუფებთან შედარებით უფრო ადრე დაშორდნენ კატების შტოს.
(სურათი: Freepik/დაკვრა)
ეს განსხვავება გულისხმობს, რომ ლომები უფრო ახლოს არიან შინაურ კატებთან, ვიდრე საბრალო ვეფხვები ნათესაობის თვალსაზრისით. ეს ართულებს ნებისმიერ სამეცნიერო ვარაუდს.
„ეს გადამწყვეტია, რადგან დებატები ვოკალიზაციის ტიპზე, რომელიც შეიძლება გამოუშვან საბრალო ვეფხვებმა, დამოკიდებულია ანალიზზე. ყელის წვრილი ძვლების ანატომია“, - განმარტა ადამ ჰარსტტონ-როუზი, ჩრდილოეთ კაროლინას სახელმწიფო უნივერსიტეტის პროფესორი.
ჰარსტტონ-როუზი ხაზს უსვამს, რომ მიუხედავად იმისა, რომ ვოკალიზაციას აკონტროლებს ხორხი და ხახის რბილი ქსოვილები და არა ძვლები, წარსულის ანატომისტებმა გააკეთეს საინტერესო დაკვირვება.
აღმოჩენილია, რომ ჰიოიდური ძვლები, რომლებიც ამ ქსოვილებს ამაგრებენ, განსხვავდება ზომითა და რაოდენობით სხვადასხვა სახეობებში, ცხრაჯერ ჩნდება მღელვარე კატებში და შვიდჯერ მღელვარე კატებში.
სიღრმისეული ანალიზის შემდეგ მკვლევარებმა დაადგინეს, რომ საბრალო ვეფხვებს ყელში მხოლოდ შვიდი ჰიოიდური ძვალი ჰქონდათ. ამან გამოიწვია თავდაპირველი ვარაუდი, რომ ეს ცხოველები უდავოდ მღელვარეები იყვნენ.
თუმცა, ჰარსტტონ-როუზმა აღნიშნა, რომ რაც უფრო მეტი მკვლევარი იკვლევდა ანატომიას თანამედროვე კატები, ნაკლებად კონკრეტული მტკიცებულება იქნა ნაპოვნი, რომ ეს ძვლები თამაშობდნენ როლს ვოკალური.
იმის გამო, რომ ძვლები არ თამაშობენ პირდაპირ როლს ვოკალიზაციაში, ეს თეორია არაადეკვატური ჩანდა, რადგან კორელაცია ძვლების რაოდენობასა და წარმოქმნილ ბგერას შორის არასოდეს ყოფილა ნამდვილად დადგენილი.
ამრიგად, მეცნიერებმა დაიწყეს ოთხი სახეობის მღელვარე კატების: ლომების, ვეფხვების, ლეოპარდების და იაგუარების ჰიოიდური სტრუქტურის შესწავლა. გარდა ამისა, მათ ასევე გააანალიზეს ხრინწიანი კატის ხუთი სახეობა: პუმა, გეპარდი, კარაკალი, სერვალი და ოცელოტი.
მეცნიერთა აზრით, თუ ჰიოიდური ძვლები, რომლებიც მღელვარე კატებში არ არის, იყო მართლაც გადამწყვეტია ვოკალიზაციისთვის, სხვა ძვლებმა უნდა აჩვენონ მკაფიო განსხვავება ამ ორს შორის ჯგუფები.
თუმცა, ამ ძვლების ფორმა საოცრად მსგავსია, განურჩევლად იმისა, ეკუთვნიან ისინი მღრიან თუ ღრიალებულ კატებს, მცირე ცვალებადობით მხოლოდ ვოკალურ აპარატთან ყველაზე ახლოს მდებარე ძვლებში.
საბოლოო ჯამში, საბრალო ვეფხვი იზიარებს მახასიათებლებს ორივე ჯგუფს, რაც ვარაუდობს რომ მას შეეძლო მიეღო ან ღრიალი ან ღრიალი, ან თუნდაც მესამე ტიპი ვოკალიზაცია.
