Het zwarte gat is een ruimteverschijnsel waarvan de ontdekking vrij recent is, met de studies van Albert Einstein over de algemene relativiteitstheorie. Daarna werd de vertegenwoordiging aanwezig in films, series en games. Maar zou je er een kunnen identificeren? Zwart Gat op een foto vol lichtpuntjes die op een ster lijken?
Bekijk meer
Dit zijn de 4 sterrenbeelden die het meest van eenzaamheid houden, volgens...
Er zijn enkele hondenrassen die als perfect worden beschouwd voor mensen...
In de onderstaande afbeelding ziet u een zwarte achtergrond en supersterren. Wat echter een nacht vol sterren zou kunnen zijn, zijn eigenlijk actieve zwarte gaten.
Actief in sterrenstelsels die zich op lichtjaren afstand van planeet Aarde bevinden, zijn zwarte gaten intens absorberende materie, van zijn sterke zwaartekrachtveld dat de kracht heeft om te absorberen tot aan de licht.
De afbeelding, die niet recent is en in 2021 openbaar is gemaakt, bevat zo'n 25.000 lichtpunten, wat eigenlijk zwarte gaten zijn. Volgens Francesco de Gasperin van de Universiteit van Hamburg in Duitsland vergde het vastleggen van het beeld jaren van gezamenlijke inspanningen van astronomen en natuurkundigen.
Om het record van het zwarte gat te verkrijgen, was het nodig om radiosignalen, met een lage frequentie, om te zetten in beelden die de lucht zouden voorstellen, betoogt de astronoom uit Hamburg.
Als ze niet actief zijn, zijn zwarte gaten moeilijk te identificeren. Hoewel ze actief materie absorberen, is de aanwezige zwaartekracht in staat om straling van verschillende golflengten te produceren. Dit is de enige manier om hun aanwezigheid te detecteren.
In het geval van bovenstaande afbeelding zijn de zwarte gaten vastgelegd met behulp van de Low Frequency ARray (LOFAR), een netwerk van radiotelescopen met zo'n 20.000 antennes verspreid over Europa.
In tegenstelling tot andere netwerken kan LOFAR afbeeldingen verkrijgen in hoge resolutie bij frequenties van minder dan 100 megahertz (MHz). Om vervormingen te corrigeren die worden veroorzaakt door interferentie van de inosfeer, die ondoorzichtig wordt bij frequenties onder 5 MHz, werden supercomputers gebruikt.
Deze evolutie is een sprong voorwaarts voor de wetenschappelijke gemeenschap, die viert: “Na het ontwikkelen van de software voor velen jaar geleden, het is verbazingwekkend om te zien dat het nu werkt", zegt Huub Röttgering van de Leidse Sterrewacht, gevestigd in Nederland.
