Stel je voor dat je een horrorfilm hebt gezien. Sommige van de angstaanjagende scènes in het script zullen zeker lang in je gedachten blijven, je bang maken en bang maken voor het donker. Heb je er ooit bij stilgestaan hoe angst in onze hersenen 'vast komt te zitten'? Wetenschappers van een Zweedse universiteit lijken het antwoord te hebben.
Lees verder: Angst: 13 rare onbekende fobieën die je zou kunnen hebben
Bekijk meer
Alert: DEZE giftige plant heeft een jonge man in het ziekenhuis gebracht
Google ontwikkelt AI-tool om journalisten te helpen bij…
De studie werd uitgevoerd bij muizen door wetenschappers van de Universiteit van Linköping en gepubliceerd in het tijdschrift "Molecular Psychiatry". Volgens de publicatie kan een geïdentificeerd biologisch mechanisme de sleutel zijn om ervoor te zorgen dat angst ons zo lang vergezelt.
Voordien moeten we angst in een schone schotel stoppen en publiekelijk aannemen: het is belangrijk. Dankzij dit gevoel weten we te ontsnappen aan omstandigheden die ons leven kunnen bedreigen.
Maar meer dan dat wordt hij onaangenaam. Dan wordt angst een obstakel voor ons om normaal te leven, zoals in situaties van extreme angst of stress posttraumatisch, waardoor mensen overdreven reageren in tijden van stress of wanneer een of andere trigger wordt geactiveerd angst herinnering.
Wanneer we door een situatie gaan die ons angst bezorgt, kunnen sommige regio's in onze brein zijn geactiveerd. De eerste hiervan is de amygdala, samen met de prefrontale cortex, regio's die werken in emotionele regulatie.
Voor de studie onderzochten de onderzoekers een eiwit genaamd PRDM2, dat de expressie van veel genen onderdrukt. En dat is waar het antwoord kan leven op hoe angst vast komt te zitten in onze hersenen.
Voordat we verder gaan, hebben we context nodig: wetenschappers hebben al ontdekt dat er niveaus van dit eiwit zijn minder bij mensen met alcoholafhankelijkheid, wat ook leidt tot overdreven reacties in situaties van spanning. Omdat middelenmisbruik en angst vaak hand in hand gaan, vermoedden onderzoekers dat het mechanisme vergelijkbaar was en een gemeenschappelijke link had.
Om nieuwe herinneringen lang te laten duren, moeten ze worden gestabiliseerd en bewaard als langetermijnherinneringen in onze hersenen. In deze studie onderzochten wetenschappers de effecten van verlaagde niveaus van PRDM2 op hoe angstherinneringen dit proces ondergaan.
Volgens Estelle Barbier, een van de onderzoekers die de studie heeft uitgevoerd en een professor aan de Universiteit van Linköping verhoogt ook de activiteit in het netwerk tussen de prefrontale cortex en de amygdala angst.
"We laten zien dat down-gereguleerde PRDM2 de consolidatie van angstgerelateerde herinneringen verhoogt", legde hij uit.
Daarnaast identificeerden de onderzoekers ook de genen die worden beïnvloed wanneer PRDM2-niveaus worden verlaagd. Dus het resultaat van verhoogde activiteit van zenuwcellen die de frontale kwabben en de amygdala verbinden, was bewezen.
Als het verhogen van eiwit meer angstreacties veroorzaakt, zou het dan juist zijn om het te verhogen om ons minder gevoelig te maken voor trauma? Niet precies.
Barbier verklaarde dat we nog steeds geen biologische manieren hebben om PRDM2 te verhogen. "Dit mechanisme is echter slechts een deel van de verklaring waarom individuen kwetsbaarder zijn voor aandoeningen die verband houden met spanning", voltooide hij.
Tot nu toe hebben wetenschappers van de Zweedse universiteit kunnen concluderen dat sommige mensen vatbaar zijn voor het ontwikkelen van pathologische angsten. Bovendien moet er nog meer onderzoek worden gedaan.
Afgestudeerd in sociale communicatie aan de Federale Universiteit van Goiás. Gepassioneerd door digitale media, popcultuur, technologie, politiek en psychoanalyse.
