Ja, je hebt het niet verkeerd gelezen. De ratatouille is, naast een personage uit een Disney-film, een heel typisch gerecht in Frankrijk. Het is een heel oud recept en kan als bij- of hoofdgerecht geserveerd worden, zowel warm als koud.
Rustiek, de delicatesse bestaat uit een mengsel van groenten gekookt in tomatensaus, kruiden en veel olijfolie.
Het woord quiche komt uit het Duits (Kuchen) en betekent taart. Tijdens een veldslag tegen de Duitsers in de regio Lotharingen versloegen de Fransen de vijanden en heroverden ze het verloren gebied.
Ter ere van de overwinning kreeg het Duitse quicherecept de naam Quiche Lorraine. Voor degenen die deze verrukking willen proberen, weet dat de belangrijkste ingrediënten spek en kaas, room en nootmuskaat zijn.
Als je een meer klassiek Parijs gerecht noemt dan steak au poivre, zou ik zeggen dat dat onmogelijk zou zijn. Een nietje in vrijwel alle bistro's en restaurants in Frankrijk, vooral in Parijs, het gerecht past als een handschoen voor fervente vleesliefhebbers.
Het recept is echter vrij eenvoudig: het is eigenlijk een stuk vlees, geroosterde of gebakken aardappelen en een saus op basis van peper (poivre). Dat laatste maakt de steak au poivre zijn succes waard.
Mijnheer en mevrouw. Dhr en mevr. Deze typisch Franse snack heeft veel weg van de Braziliaanse “bauru”.
Daarin doe je veel kaas van het type gruyère tussen twee sneetjes brood of brioche. Daar bovenop boter en bechamelsaus (wit). In de madame versie wordt ham toegevoegd en afgewerkt met een heerlijk zacht eitje er bovenop.
Het gerecht, ontstaan in Parijs in de 19e eeuw, is een hele maaltijd waard.
Als u onze feijoada als oud beschouwt, herzie dan uw concepten als het om dit gerecht gaat. Volgens historische gegevens is het eten gemaakt om de Romeinse keizer Julius Caesar te plezieren, ter ere van zijn verovering van de regio Gallië.
Het originele recept gebruikte op gevorderde leeftijd hanenvlees (coq) met een saus op basis van wijn (vin).
Praten over typisch Frans eten zonder de te noemen steak tartaar het wordt een misdaad. De Franse klassieker is een gerecht bereid met rauw en fijngehakt vlees dat verandert in een pasta.
Specerijen, citroen, rauw eigeel, evenals mosterd en peper worden aan het recept toegevoegd. Het lijkt misschien vreemd bij het eerste vorkje, maar het wordt een explosie van smaken als je het voorstel van het gerecht begrijpt.
Zeer populair en bekend in Frankrijk, het gerecht is afkomstig uit de Bourgogne, in het oosten van het land.
Zoals de overgrote meerderheid van de Franse klassiekers, het recept voor bouef bourguignon je hebt een portie betaalbaar vlees, champignons, uien, wortelen, zout, peper en wijn nodig om als sausbasis te dienen.
Gewoon alles in een pan doen, laten inkoken en klaar!
Ongelooflijk beroemd in Frankrijk, deze klassieker werd door Unesco uitgeroepen tot immaterieel erfgoed. Historisch gezien was het gerecht het favoriete voorgerecht van koning Lodewijk XVI en werd het op bijna elk banket geserveerd.
De maker van het recept, François Pierre La Varenne, is de auteur van vier andere boeken over de Franse keuken, die allemaal zeer invloedrijk zijn op het gebied van gastronomie.
Op veel plaatsen wordt er na het bereiden van de soep een bladerdeeg over de soep gelegd ramekin (keramische pot waar het gerecht in geserveerd wordt). Breng het tenslotte gewoon naar de oven totdat het deeg stooft en de soep nog meer kookt. Ongeëvenaard!
De geschiedenis van cassoulet gaat terug tot de Honderdjarige Oorlog (1337-1453). Tijdens de veldslagen vond de bevolking van die tijd de mix van al het voedsel dat ze hadden beschikbaar zoals varkensvlees, bonen, spek, worst, de oplossing om de soldaten te voeden en te voeden van oorlog.
De ingrediënten werden in een pan gedaan (cassoulet), gekruid en gekookt in een soort stoofpotje. Tegenwoordig lijkt het recept sterk op de Braziliaanse feijoada, bereid met witte bonen, verschillende soorten vlees en kruiden.
Van biddend eten is de kaassoufflé buitengewoon lekker. Ondanks de eenvoudige ingrediënten, eiwitten, kaas, meel, boter en zout, ligt het geheim van het recept in het mengen en luchtig maken van de ingrediënten.
Wanneer het eiwit is opgenomen, moet het deeg lichtheid en ondersteuning krijgen, zodat het smelt in de mond.
Ondanks de moeilijke naam, de bouillabaisse bestaat uit een vissoep. Het recept is afkomstig uit de stad Marseille, een regio aan de Middellandse Zeekust, en is ontstaan uit de gewoonte van vissers om vis te gooien die ze niet konden verkopen of die beschadigd waren in kokend water.
Groenten en groenten werden toegevoegd om meer consistentie en smaak aan het gerecht te geven.
Dit recept is geliefd, bekend en wordt veel geconsumeerd door mensen over de hele wereld, ook erg populair onder Brazilianen. Het dessert bestaat uit een zeldzame chocoladetaart, waarvan de binnenkant een romige consistentie heeft.
Het wordt meestal geserveerd met vanille-ijs en slagroom.
In vrije vertaling, creme brulee betekent "verbrande room". Het recept bestaat uit het bereiden van een crème op basis van eieren, melk, vanilleboon en bedekt met een heerlijk laagje gebrande suiker. In Brazilië werd een ander ingrediënt verwerkt in het klassieke Franse recept: gecondenseerde melk.
Het is een soort bladerdeeg gevuld met boter en een grote verscheidenheid aan vullingen. Het werd aanvankelijk bereid met gewoon brooddeeg, maar werd in het begin van de 20e eeuw aangepast en verbeterd door Parijse bakkers.
De heerlijke (en dure) macarons zijn de bekende koekjes gevuld met amandelmeel. Ondanks dat het als een Franse klassieker wordt beschouwd, werd het snoepje in het land geïntroduceerd door de Italiaanse koningin Catarina di Medici.
Het werd populair toen karmelietessen uit Nancy het recept ontdekten en het in grote aantallen begonnen te reproduceren.
Aanvankelijk bestond het dessert alleen uit koekjes, met Pierre Desfontaines, in de 20e eeuw, die verantwoordelijk was voor het toevoegen van vulling aan deze gastronomische juwelen.
Het verhaal over het uiterlijk van het gerecht is enigszins ongebruikelijk. Het recept wordt verondersteld te zijn gemaakt door Henri Carpentier, een 14-jarige jongen die een fout maakte bij het bereiden van zoete pannenkoeken voor de Prins van Wales, Edward VII, in 1895.
Tegenwoordig wordt het geserveerd met een vulling van hazelnootcrème en sinaasappelsiroop als topping.
Vereeuwigd in Marcel Proust's In Search of Lost Time, is het boterachtige schelpvormige koekje verslavend direct na de eerste hap.
Aanwezig in vrijwel alle Franse patisserieën, vooral die in Parijs, is het recept eenvoudig: ongezouten boter, eieren, tarwebloem, suiker, honing en citroenschil.
Het verschil zit in de delicate schelpvorm die het recept een charme geeft.
Het dessert is een creatie geïnspireerd op de beroemde wielerwedstrijd tussen Parijs en Brest: Paris x Brest x Paris. Het recept is gebaseerd op de klassieke pasta choux (paté à choux) Frans gevuld met room patissier en bestrooid met amandelschaafsel.
Een curiositeit aan het snoepje is dat het formaat (met opzet) verwijst naar een fietswiel. Maten variëren, variërend van 30 tot 50 centimeter.
