Structureel geweld verwijst naar elk scenario waarin a sociale structuur ongelijkheid in stand houdt en vermijdbaar lijden veroorzaakt. Bij het bestuderen van structureel geweld onderzoeken we de manieren waarop sociale structuren een onevenredig negatieve impact kunnen hebben op bepaalde groepen en gemeenschappen.
Het concept van structureel geweld geeft ons een manier om na te denken over hoe en op welke manieren deze negatieve effecten optreden. Evenals wat kan worden gedaan om dergelijke schade te verminderen.
Bekijk meer
De prestaties van docenten zijn een sleutelfactor voor de volledige inclusie van studenten...
Leeftijdsdiscriminatie, een sociale plaag die de toekomst van de Braziliaanse samenleving in gevaar brengt
De term structureel geweld is bedacht door de Noorse socioloog Johan Gultang. In zijn artikel uit 1969, "Violence, Peace and Peace Research", betoogde Gultang dat structureel geweld verklaarde de negatieve kracht van sociale instellingen en systemen van sociale organisatie tussen gemeenschappen gemarginaliseerd.
Het is belangrijk Gultangs concept van geweld te onderscheiden van de traditioneel gedefinieerde term. Gultang definieerde structureel geweld als de grondoorzaak van verschillen tussen de potentiële realiteit van mensen en hun werkelijke omstandigheden.
Zo kan de potentiële levensverwachting van de algemene bevolking aanzienlijk hoger zijn dan de werkelijke levensverwachting van leden van kansarme groepen. Dit komt door factoren als racisme, economische ongelijkheid of seksisme. In dit voorbeeld is de discrepantie tussen potentiële en werkelijke levensverwachting het gevolg van structureel geweld.
Structureel geweld maakt meer genuanceerde analyses mogelijk van de sociale, culturele, politieke, economische en historische krachten die ongelijkheid en lijden vormgeven. Het creëert een kans om serieus na te denken over de rol van verschillende soorten marginalisering. Voorbeelden zijn seksisme, racisme, leeftijdsdiscriminatie, homofobie en/of armoede.
Deze vorm van geweld helpt de meervoudige en vaak kruisende krachten te verklaren. Ze creëren en bestendigen ongelijkheid op meerdere niveaus. Voor zowel individuen als gemeenschappen.
Ze belicht ook de historische wortels van moderne ongelijkheid. De ongelijkheden en het lijden van onze tijd ontvouwen zich vaak in een breder verhaal van marginalisering. Dit raamwerk biedt een kritische context voor het begrijpen van het heden in termen van zijn relatie tot het verleden.
Zo hangt marginalisering in postkoloniale landen vaak nauw samen met hun koloniale geschiedenis. Net zoals ongelijkheid in Brazilië moet worden beschouwd in relatie tot complexe geschiedenissen van slavernij, immigratie en politiek.
