Paulo Mendes Campos Hij wordt beschouwd als een van de grootste schrijvers in de Braziliaanse literatuur. De in 1922 in Belo Horizonte geboren mijnwerker behoorde tot een generatie grote namen, waaronder Manuel Bandeira, Carlos Drummond de Andrade, Fernando Sabino en Rubem Braga, allemaal uitstekende dichters en kroniekschrijvers. Naast bekende namen was hij het die het kroniekgenre het best vertaalde in teksten die doordrongen waren van lyriek en schoonheid.
De schrijver begon zijn literaire leven op drieëntwintigjarige leeftijd, toen hij van Minas naar Rio de Janeiro verhuisde. Zijn kronieken trokken de aandacht van literaire critici zodra ze werden gepubliceerd in kranten als Correio da Manhã en Jornal do Brasil, evenals in het tijdschrift Manchete. The Written Word, zijn eerste dichtbundel, verscheen in 1951. Later werden twee andere titels met teksten van het genre gepubliceerd, Testament van Brazilië, in 1956, en O Domingo Azul do Mar, een verzameling gedichten, in 1958. Een groot deel van zijn werk wijdde hij aan de kroniek, maar ook zijn poëzie verdient een prominente plaats, gezien de delicatesse en uniciteit van zijn verzen.
Bekijk meer
Itaú Social 2022 zal 2 miljoen fysieke en...
NGO Pró-Saber SP biedt gratis cursussen aan onderwijzers
Om u beter te laten kennismaken met het poëtische werk van een van de belangrijkste kroniekschrijvers van Brazilië, de website Escola Educação selecteerde tien gedichten van Paulo Mendes Campos zodat je kunt nadenken over het poëtische proza van de auteur; een poëzie die de lyriek en de schoonheid van alledaagse thema's met zich meedraagt. Goed lezen.
DE TIJD
Alleen in het verleden is eenzaamheid onverklaarbaar.
Stelletje mysterieuze planten het geschenk
Maar het verleden is als de donkere nacht
boven de donkere zee
Hoewel onwerkelijk de gier
Het is lastig mijn droom om echt te zijn
Of zijn we fantasieverschijningen
De gier van de rots is sterk en waar
Degenen die het zich herinneren, brengen het naar hun gezicht
De melancholie van de doden
Gisteren bestaat de wereld
Het nu is de tijd van onze dood
IN DIT SONNET
In dit sonnet, mijn liefste, zeg ik,
Een beetje zoals Tomás Gonzaga,
Hoeveel mooie dingen vraagt het vers
Maar weinig mooie verzen lukt me.
Als de magere bron van de woestijn,
Mijn emotie is veel, de vorm, weinig.
Als het verkeerde vers altijd in mijn mond komt,
Alleen in mijn borst leeft het juiste couplet.
Ik hoor een stem tegen de harde zin fluisteren
Een paar zachte woorden, maar
Ik weet niet hoe ik de lijnen van mijn lied moet passen
Gemakkelijk en veilig naar binnen.
En ik prijs hier die grote meesters
Van de emoties van hemel en aarde.
TIJD-EEUWIGHEID
Het moment is voor mij alles wat afwezig is
van het geheim dat de dagen ketent
Ik duik in de afgrond in het lied dat herders
de oneindige wolken van het heden.
Ik heb weinig tijd, ik word transparant
in het licht van dit lied dat me omringt
alsof het vlees vreemd is
aan onze ontevreden ondoorzichtigheid.
In mijn ogen is tijd blindheid
en mijn eeuwigheid een vlag
open voor de blauwe lucht van eenzaamheid.
Geen kusten geen bestemming geen geschiedenis
de tijd die verstrijkt is mijn glorie
en de schrik van mijn ziel zonder reden.
LIED VOOR DJANIRA
De wind is de leerling van de langzame uren,
brengt zijn onzichtbare gereedschappen,
je schuurpapier, je fijne kammen,
snijdt haar kleine haar,
waar valse reuzen niet passen,
en, zonder ooit zijn gebreken te corrigeren,
gromt al ontevreden en guaia
in nood en gaat naar het andere strand,
waar ik me misschien eindelijk kan settelen
je zandmoment - en rust.
DE DOOD
waarom hemelse wanorde
de kosmos van bloed kost me veel tijd
de dikke olie van de doden?
Waarom door mijn oog kijken?
Waarom mijn lichaam gebruiken?
Als ik leef en hij dood is?
waarom inconsent pact
(of ellendige deal)
Heeft de dode man zich tegen mij genesteld?
Wat een zeer ontbonden genoegen
maak mijn middelste borst
uit de afwezige borst van de dode man?
Waarom het gewicht van de dode man?
is om je huid in te brengen
tussen het mijne en het andere lichaam.
Als het naar de smaak van de doden is
wat ik eet met walging
eet de doden in mijn mond.
Wat een geheime meningsverschillen!
wees gewoon het magazijn
van een levend lichaam en een dood lichaam!
Hij is vol, ik ben hol.
GEVOEL VAN TIJD
Schoenen die na het dragen verouderd zijn
Maar ik ging alleen naar dezelfde verlatenheid
En vlinders landden op mijn tenen.
Dingen waren dood, heel dood,
Maar het leven heeft andere deuren, veel deuren.
Op aarde lagen drie botten
Maar er zijn beelden die ik niet kon verklaren: ze overtroffen me.
De lopende tranen kunnen storen
Maar niemand kan zeggen waarom het moet passeren
Als een drenkeling tussen de stromingen van de zee.
Niemand kan zeggen waarom de echo de stem omhult
Als we kinderen zijn en hij achter ons aan rent.
Ze hebben me vaak op de foto gezet
Maar mijn ouders konden niet stoppen
Moge de glimlach veranderen in spot
Het is altijd zo geweest: ik zie een donkere kamer
Waar alleen het witgekalkte van een muur is.
Ik zie het vaak bij havenkranen
Het onheilspellende skelet van een andere dode wereld
Maar ik weet niet hoe ik eenvoudiger dingen als water moet zien.
Ik vluchtte en vond het kruis van de vermoorden
Maar toen ik terugkwam, alsof ik niet was teruggekomen,
Ik begon een boek te lezen en had nooit rust.
Mijn vogels werden zinloos.
Vele uren gingen voorbij in de blik van de kat
Maar ik begreep tijd toen niet zoals ik nu doe.
Ik wist niet dat de tijd in het gezicht graaft
Een donker pad, waar de mier passeert
Worstelen met het blad.
Tijd is mijn vermomming
drie dingen
ik begrijp het niet
De tijd
De dood
Jouw uiterlijk
De tijd is te lang
De dood is zinloos
Je blik doet me verdwalen
Ik kan niet meten
De tijd
De dood
Jouw uiterlijk
Tijd, wanneer houdt het op?
Dood, wanneer begint het?
Je blik, wanneer die zich uitdrukt?
ik ben erg bang
Van tijd
Van de dood
van je uiterlijk
De tijd verhoogt de muur.
Zal de dood het donker zijn?
In jouw blik zoek ik naar mezelf
De handen die zoeken
Wanneer de blik het leven raadt
Klampt zich vast aan de blik van een ander wezen
De ruimte wordt het kader
De tijd slaat onzeker zonder maat
De handen die elkaar zoeken komen vast te zitten
Vernauwde vingers lijken op klauwen
Van de roofvogel als hij grijpt
Het vlees van andere weerloze vogels
Huid ontmoet huid en rillingen
Het drukt op de borst, de borst die siddert
Het gezicht dat het andere gezicht tart
Het vlees dat het vlees binnengaat, wordt geconsumeerd
Zucht het hele lichaam en valt flauw
En verdrietig komt dorstig en hongerig tot bezinning.
Amor Condusse Noi Ad Una Morte
verwerp uw bescheidenheid
Weg met je bescheidenheid met het shirt
En laat ala gek achter zonder geheugen
Een naaktheid geboren voor glorie
Lijd aan mijn blik die je heldhaft
Alles wat je lichaam heeft, maakt je niet menselijk
Een gemakkelijke blindheid van de overwinning
En aangezien perfectie geen geschiedenis heeft
Uw percelen zijn licht als de wind
langzame constante gecombineerd
Een engel in jou is tegen vechten en rouwen
En ik val als een verlaten zon
Terwijl de liefde vervaagt, stijgt de vrede
Je voeten wrijven tegen mijn voeten hoor ik
De adem van de nacht die je meeneemt.
naar een ballerina
Ik wil nu mijn couplet schrijven
Waar de uiterste rand van het voetlicht
Breng uw voeten tot zwijgen en een god verheft zich
Alsof het lichaam een gedachte is.
Voorbij het podium is er de stoep
Dat we ons nooit hardop hadden voorgesteld,
Waar je pure stap schrikt
De subtiele bewegingsvogels.
Ik hou van je met een liefde die om alles vraagt
In het sensuele moment waarop het wordt uitgelegd
Het oneindige verlangen naar verdriet,
Zonder ooit uit te leggen of te ontrafelen,
Mot die landt maar niet blijft,
De vreugdevolle verleiding van zuiverheid.
Luana Alves
Afgestudeerd in Letteren
