In de eerste levensjaren heeft het kind de taal nog niet volledig verworven en beschikt het niet over de cognitieve vaardigheden om zijn eigen emoties te begrijpen. Daarom ontwikkelt ze andere middelen om te communiceren en uit te drukken wat ze voelt, vooral als ze geïrriteerd of angstig is.
Het is niet ongebruikelijk dat kinderen hun leeftijdsgenoten, of zelfs volwassenen, bijten als ze nerveus of gefrustreerd zijn. Ondanks dat ze gerelateerd zijn aan agressief gedrag, kunnen beten soms ook demonstraties zijn. genegenheid en genegenheid, vooral bij zeer jonge kinderen, die zich nog in de sensomotorische periode bevinden (van 0 tot 2 jaar).
Bekijk meer
Jeugd- en Volwassenenonderwijs (EJA) is opnieuw een federale prioriteit
De prestaties van docenten zijn een sleutelfactor voor de volledige inclusie van studenten...
Ik ga hier niet dieper in op de theoretische aannames van de psychologie, maar aangezien het onderwerp een addendum vereist, laten we verduidelijken wat de sensomotorische periode is.
Jean Piaget, een van de voorlopers van de kinderpsychologie, classificeerde de ontwikkeling van kinderen in stadia, de eerste hiervan is de eerder genoemde sensomotorische periode, die duurt vanaf de geboorte tot de leeftijd van twee jaar. kind.
In dit stadium legt de baby contact met de omgeving om hem heen en leert hij door zintuiglijke ervaringen, daarom gebruikt hij de zintuigen om te weten en te leren.
Omdat het kleine kind contact onderhoudt via de zintuigen (voelen, ruiken, horen, zien en proeven), is het gemakkelijker te begrijpen waarom hij bijtgedrag vertoont. Het is een manier van interactie, hetzij door genegenheid en spel, hetzij door woede en frustratie.
"Experimenteren" maakt ook deel uit van de vroege kinderjaren. Elke actie heeft een reactie, en kinderen leren dit al op zeer jonge leeftijd. Dus het bijten kan ook worden verklaard door dit prisma. In sommige gevallen willen de kleintjes gewoon experimenteren, door de hapjes heen, om te zien wat er daarna gebeurt.
Ook andere redenen kunnen ertoe leiden dat het kind zich zo gedraagt, bijvoorbeeld: slaap; vermoeidheid; hectische en benauwende omgeving; ongemak veroorzaakt door tandjes krijgen, enz.
Blijf alert, als je ziet dat het kind op het punt staat te bijten, probeer dit dan te vermijden. Als? Bied afleiding, de kleintjes houden hun aandacht voor een korte tijd op een bepaalde activiteit gericht, het is niet erg moeilijk om ze van focus te laten veranderen.
Als het kind inderdaad bijt, kalm reageert, onthoud dan dat hij niet zo handelt uit puur kwaad, het is gewoon een reactief en verward gedrag van iemand die leert leven. Leer haar hoe ze zich moet gedragen, leer haar over het respect dat men zou moeten hebben met leeftijdsgenoten, ouders en leraren.
Als het kind blijkbaar nerveus of geïrriteerd is, probeer hem dan te kalmeren. Als ze oud genoeg is om te begrijpen wat haar wordt verteld, praat dan met haar, leg uit dat dit mensen pijn kan doen en dat er andere manieren zijn om haar nervositeit te verlichten. Net zoals er andere manieren zijn om genegenheid te tonen, als die er is.
Sommige kinderen bijten ook om aandacht te krijgen. Overigens is het meeste ongepaste gedrag dat in de kindertijd wordt vertoond, erop gericht de aandacht van volwassenen te trekken.
Versterk in deze gevallen het bijten niet. Corrigeer, begeleid en verleg dan je focus. Als het kind zich realiseert dat hij erin slaagt uw aandacht te trekken, zelfs als het in de vorm van een uitbrander is, zal hij dit gedrag elke keer dat hij bijt behouden. Al het versterkte gedrag heeft de neiging zich te herhalen.
Zelfs als de kleintjes zich niet volledig bewust zijn van wat ze doen, moet hun gedrag dat wel zijn verbouwd en niet versterkt, anders groeien ze op in de overtuiging dat dit is hoe je moet handelen om iets te bereiken dingen.
Het is essentieel dat de volwassene het kind begeleidt om zijn lichamelijke handelingen te vervangen door taal, zodat hij leer van jongs af aan te communiceren en uit te drukken wat je voelt en wat je wilt, en zo je houding te veranderen onvoldoende.
Temidden van de ontdekkingen en nieuwe ervaringen die deel uitmaken van de vroege kinderjaren, zullen onze kinderen keer op keer gelijk en ongelijk hebben, net zoals wij volwassenen vandaag de dag nog steeds doen.
En in deze immense zee van emoties en verwarde gevoelens die "leren leven", is het aan ons, ouders, om moeders, leraren, gidsen voor onze kleintjes, totdat ze de autonomie hebben om te volgen alleen.
