Eeuwenlang was het mysterie van de vorming van planeten het bracht de mensheid in verwarring en daagde de slimste geesten van verschillende tijdperken uit.
Pas aan het einde van de jaren vijftig, midden in de Koude Oorlog, bracht een Sovjet-wiskundige de weg uit naar een baanbrekende theorie die, ondanks aanvankelijk scepticisme, een revolutie teweegbracht in ons begrip van de opkomst van lichamen hemel.
Bekijk meer
Een van de meest briljante wiskundigen uit de geschiedenis koos ervoor om te sterven aan...
Door MIT opgeleide professor geeft wiskunde aan kansarme studenten met behulp van…
In het verleden schommelden de theorieën over de vorming van planeten tussen absurditeit en speculatie, maar er was een basis van denken die het enigma probeerde te ontrafelen.
De nevelhypothese, voorgesteld door Immanuel Kant in 1755 en later ontwikkeld door Pierre-Simon Laplace in 1796, stelde dat het zonnestelsel begon als een wolk van gas en stof. Onder de Zwaartekracht, kromp deze wolk en werd verhit, waardoor onze zon ontstond.
Men geloofde dat de planeten ontstonden uit een roterende schijf van gas en stof rond de zon. Het exacte proces van de vorming ervan blijft echter een raadsel.
(Afbeelding: Shutterstock/reproductie)
De decennia gingen voorbij en het mysterie van de planetaire oorsprong bleef bestaan. In de context van de Koude Oorlog echter heeft een Sovjet-wiskundige genaamd Viktor Safronov, die een militaire opleiding had gevolgd, Tijdens de Tweede Wereldoorlog en excellerend in natuurkunde en wiskunde aan de Universiteit van Moskou, ontpopte hij zich als een leidende figuur bepalend.
Safronov werd door Otto Schmidt gerekruteerd voor de Sovjet Academie van Wetenschappen. Schmidt, een voorstander van de nevelvlekhypothese, had een brandend verlangen om de oorsprong van planeten te ontdekken. Hij herkende het technische talent van Viktor en nodigde hem uit voor onderzoek.
De wiskundige verdiepte zich in complexe berekeningen, gebaseerd op statistiek en vloeistofdynamica-vergelijkingen. Vertrekkend van de veronderstelling dat het zonnestelsel begon als de zwaartekrachtinstorting van een wolk van gas en stof, schatte Safronov de effecten van talloze botsingen tussen deeltjes in deze schijf.
Met nauwgezette berekeningen en gevolgtrekkingen realiseerde hij zich dat tijdens deze botsingen kleine deeltjes zich ophoopten en als sneeuwvlokken groeiden, totdat ze planeten werden.
Dit concept, hoewel gewaagd, paste perfect bij kosmische waarnemingen en verschijnselen. Destijds keek de Sovjet-wetenschappelijke gemeenschap echter sceptisch naar de theorie van Safronov. Zijn berekeningen leken speculatief en misten solide bewijs.
Ondanks de aanvankelijke uitdaging publiceerde Viktor Safronov in 1969, na een decennium van moeizame studie, zijn onderzoek in een bescheiden brochure die uiteindelijk in handen kwam van de NASA.
Drie jaar later kwam een Engelse versie van zijn theorie aan het licht, waardoor nieuwe horizonten werden geopend voor het begrijpen van de oorsprong van planeten.
Tegenwoordig is de nalatenschap van Viktor Safronov een bewijs van het belang van doorzettingsvermogen en gedurfd denken bij het nastreven van kennis.
Zijn reis begon met scepticisme en het onbekende, waarbij hij een fundamenteel deel van de kosmos onthulde en het pad verlichtte naar toekomstige ontdekkingen in het uitgestrekte universum.
