O ruch robotniczy w Brazylii urodził się w trakcie uprzemysłowienie kraju, stymulowany kapitałem zgromadzonym przy produkcji kawy oraz dostępną siłą roboczą, głównie imigrantów z Europy.
Rozwinął się w trakcie Stara Republika, zwanej też Pierwszą Republiką.
Zobacz więcej
Naukowcy wykorzystują technologię, aby odkryć tajemnice sztuki starożytnego Egiptu…
Archeolodzy odkrywają wspaniałe grobowce z epoki brązu w…
W latach 1887-1930 Brazylia przyjęła prawie 4 miliony obcokrajowców. Początkowo kierowano ich do pracy w tzw plantacje kawy.
Jednak wielu poczuło pociąg do miasta, przenosząc się ze wsi do ośrodków miejskich z nadzieją na znalezienie pracy w branżach.
Ponieważ w miastach interakcja społeczna była ściślejsza, robotnicy fabryczni zaczęli organizować swoje organizacje klasowe, ukierunkowane na zdobycie praw i lepszych płac.
Tak więc, z fabrykami, ruch robotniczy w Brazylii.
Na początku XX wieku każda fabryka miała swoje specyficzne standardy. Robotnicy nie mieli korzystnych dla nich przepisów gwarantujących cotygodniowy odpoczynek, zwolnienie chorobowe czy urlop macierzyński.
Robotnicy pracowali do 16 godzin dziennie, w strasznych warunkach i pod stałą obserwacją.
Trudna sytuacja skłoniła ich do tworzenia związków, partii i stowarzyszeń. Ogólnie rzecz biorąc, domagali się lepszych warunków życia, płac, pracy, zdrowia itp.
W 1906 roku robotnicy z południowy wschód zorganizował I Brazylijski Kongres Robotniczy w mieście Rio de Janeiro.
Robotnicy walczyli w nim o skrócenie czasu pracy, zniesienie kar dla pracowników i legalizację pracy kobiet.
Robotnicy organizowali strajki w celu skrócenia czasu pracy, jednak zostali brutalnie stłumieni.
W tamtym czasie konflikty między pracodawcami a pracownikami uważano za sprawy policyjne.
W rezultacie aresztowania robotników i deportacje cudzoziemców, uważane za „zakłócanie porządku publicznego”, były dość powszechne.
Ustawa Adolfo Gordo zalegalizowała tę praktykę, regulując wydalenie 132 cudzoziemców tylko w 1907 roku.
Przywódcami robotniczymi byli w większości Włosi i Hiszpanie, którzy przywieźli Europa wpływy związkowe postrzegane przez brazylijskie środowisko biznesowe jako zagrożenie.
Strajk był główną bronią używaną przez robotników do zdobycia ich praw. Były przypadki, w których miały wpływ, powodując, że niektóre z ich żądań zostały spełnione.
Ponieważ jednak nie było wsparcia ze strony prawa, szybko wrócili do poprzedniego stanu.
Najbardziej znaczące ruchy strajkowe to te, które wstrząsnęły strategicznymi sektorami gospodarki, lub takie, które zmobilizowały tysiące pracowników z najróżniejszych kategorii.
Przykładami takich ruchów były postoje dokerów i kolejarzy, a także tzw Strajk generalny 1917 r które miało miejsce w São Paulo.
Dwie doktryny, które najbardziej wpłynęły na ruchy strajkowe, to tzw socjalizm i anarchizm.
Dowiedz się więcej na:
