Komuna Paryska była popularnym demokratyczno-socjalistycznym rządem, który rządził Paryżem od 18 marca do 28 maja 1871 roku.
Zainspirowany marksistowską polityką i rewolucyjnymi celami Międzynarodowej Organizacji Robotniczej (znanej również jako Pierwsza Międzynarodówka), robotnicy Paryża zjednoczyli się, by obalić reżim francuski istniejący.
Zobacz więcej
Naukowcy wykorzystują technologię, aby odkryć tajemnice sztuki starożytnego Egiptu…
Archeolodzy odkrywają wspaniałe grobowce z epoki brązu w…
Wybrana rada gminy uchwalała socjalistyczną politykę i nadzorowała funkcje miasta przez nieco ponad dwa miesiące, aż do 1970 r że armia francuska odzyskała miasto dla rządu francuskiego, masakrując dziesiątki tysięcy paryżan z klasy wyższej. pracowity, ciężka praca.
Komuna Paryska powstała w wyniku rozejmu podpisanego między III Republiką Francuską a Prusami, którzy oblegali Paryż od września 1870 do stycznia 1871 roku. Oblężenie zakończyło się poddaniem armii francuskiej Prusakom i podpisaniem rozejmu kończącego wojnę francusko-pruską.
W tym czasie Paryż miał znaczną populację klasy robotniczej - około pół miliona robotników przemysłowych i przemysłowych. setki tysięcy innych – którzy byli ekonomicznie i politycznie uciskani przez rządzących i tzw produkcja.
Wielu z tych robotników służyło jako żołnierze Gwardii Narodowej, ochotniczej armii, która chroniła miasto i jego mieszkańców podczas oblężenia.
Kiedy podpisano zawieszenie broni i rozpoczęła się III RP, robotnicy Paryża obawiali się, że nowy rząd ponownie przywróci kraj pod panowanie monarchii. Kiedy Komuna zaczęła się formować, członkowie Gwardii Narodowej poparli sprawę i rozpoczęli walkę z armią francuską i istniejącym rządem.
Przed zawieszeniem broni paryżanie regularnie demonstrowali swoje żądanie demokratycznie wybranego rządu dla ich miasta. Napięcia między zwolennikami nowego rządu a rządem istniejącym wzrosły po wiadomościach o kapitulacji Francji w październiku 1880 r.
Po przejęciu przez Gwardię Narodową głównych siedzib władz i armii w Paryżu w marcu 1871 r. formie, gdy członkowie Komitetu Centralnego organizowali demokratyczne wybory radnych, którzy mieliby rządzić miastem z ramienia KC ludzie.
Wybrano sześćdziesięciu radnych, wśród których znaleźli się robotnicy, ludzie biznesu, pracownicy biurowi, dziennikarze, a także naukowcy i pisarze. Rada orzekła, że Komuna nie będzie miała ani jednego przywódcy, ani nikogo, kto miałby większą władzę niż inni. Zamiast tego funkcjonowały demokratycznie i podejmowały decyzje w drodze konsensusu.
Po wybraniu rady radni wdrożyli szereg zasad i praktyk, które określały, jak powinien wyglądać socjalistyczny rząd. Jego polityka koncentrowała się na wyrównywaniu istniejących hierarchii władzy, które uprzywilejowywały rządzących i klasy wyższe oraz uciskały resztę społeczeństwa.
Komuna zniosła karę śmierci i obowiązkowy pobór do wojska. Dążąc do przełamania hierarchii władzy ekonomicznej, zrezygnowali z nocnej pracy w miejskich piekarniach, to prawda renty rodzinom poległych w obronie Gminy oraz zniesiono naliczanie odsetek od długów.
Chroniąc prawa pracowników wobec właścicieli firm, Gmina orzekła, że pracownicy mogą przejąć firmę, jeśli zostanie ona porzucona przez właściciela i zakazać pracodawcom nakładania na pracowników grzywien jako formy dyscyplina.
Gmina rządziła się także zasadami świeckimi i ustanowiła rozdział kościoła od państwa. Rada postanowiła, że religia nie powinna być częścią szkoły, a własność kościoła powinna być własnością publiczną, z której wszyscy mogą korzystać.
Komuniści opowiadali się za utworzeniem gmin w innych miastach Francji. Za jego panowania powstały inne w Lyonie, Saint-Etienne i Marsylii.
Krótkie istnienie Komuny Paryskiej wypełniły ataki armii francuskiej, działającej w imieniu III RP, która ruszyła pod Wersal. 21 maja 1871 r. wojska wkroczyły do miasta i zabiły dziesiątki tysięcy paryżan, w tym kobiety i dzieci, w imię odzyskania miasta przez III RP.
Członkowie Gminy i Gwardii Narodowej walczyli, ale do 28 maja armia pokonała Gwardię Narodową i Gminy już nie było.
Ponadto dziesiątki tysięcy zostało wziętych do niewoli przez armię, z których wielu zostało straconych. Tych, którzy zginęli podczas „krwawego tygodnia” oraz straconych jako więźniowie, chowano w bezimiennych mogiłach na terenie miasta. Jednym z miejsc masakry komunardów był słynny cmentarz Père-Lachaise, gdzie obecnie znajduje się pomnik poległych.
Osoby zaznajomione z pisarstwem Karola Marksa mogą rozpoznać jego politykę w motywacjach stojących za Komuną Paryską i wartościami, które jej przyświecały podczas jej krótkiego trwania. Dzieje się tak dlatego, że doradcy, w tym Pierre-Joseph Proudhon i Louis Auguste Blanqui, byli związani i inspirowani przez wartości i polityki Międzynarodowego Stowarzyszenia Robotników (znanego również jako First Międzynarodowy).
Organizacja ta służyła jako międzynarodowe centrum jednoczące ruchy lewicowe, komunistyczne, socjalistyczne i robotnicze. Założona w Londynie w 1864 r. Marks był wpływowym członkiem, a zasady i cele organizacji odzwierciedlały te, które Marks i Engels sformułowali w „Manifeście Partii Komunistycznej”.
W motywach i działaniach komun można dostrzec świadomość klasową, którą Marks uważał za niezbędną dla rewolucji robotniczej. Rzeczywiście, Marks pisał o Komunie w jej trakcie i opisał ją jako model rządu rewolucyjnego i partycypacyjnego.
