Teoria uczenia się B. F. Skinnera

Burrhus Frederic Skinner był amerykańskim psychologiem, który badał i publikował w dziedzinie behawioryzmu. Skinner, jeden z najważniejszych psychologów swoich czasów, stworzył koncepcję warunkowania instrumentalnego, czyli aktu przygotowania reakcji organizmu poprzez zróżnicowane wzmocnienie. Chodzi o to, że uwarunkowani określonym bodźcem, badani generują reakcję, którą można wybrać.

Na przykład: Szczury można nauczyć naciskać drążek, aby aktywować fontannę. W tym przypadku wzmocnieniem dla wciśnięcia drążka jest zaspokojenie bodźca pragnienia.

Behawioryści skupiają się na analizie zachowania, więc tzw teoria uczenia się Skinnera polega na dostarczaniu odpowiednich bodźców, obserwowaniu reakcji i wybieraniu pożądanych zachowań.

Nauczanie można uznać za udane, gdy jego przedmiot jest w stanie przejawiać określone zachowania, takie jak poprawne odpowiadanie na pytania w teście.

Dlatego uczenie się to nic innego jak włączanie nowych zachowań do repertuaru. Rolą nauczyciela byłoby przedstawienie treści, a przede wszystkim możliwość obserwacji odpowiedzi ucznia. uczniów i wybrać pożądanych, tłumiąc niepożądanych przez wyginięcie (brak nagrody) lub kara.

Zdaniem Skinnera edukacja jest czymś, co przychodzi ze środowiska do jednostki, a nie odwrotnie, jak czasami sugerują konkurujące ze sobą linie (kognitywizm).

Pomysł, że prywatne wydarzenia (które nie generują obserwowalnych reakcji, takich jak „wzruszanie się”, „ciche myślenie” itp.) należy rozumieć jako wyuczonych zachowań, a nie jako coś wrodzonego istotom ludzkim – jak nieznany wewnętrzny geniusz czy zmienne zachcianki – było rewolucyjne w psychologia.

Dziś koncepcja ta jest szeroko stosowana terapeutycznie w kontekstach praktycznych, takich jak leczenie fobii, uzależnień, w zarządzanie zachowaniami organizacyjnymi, indukcja mowy u osób z opóźnieniem rozwojowym oraz leczenie zaburzeń ze spektrum autystyczny.