MRÓWKA I ŚNIEG

Aby usłyszeć tę historię, zamknij oczy i wyobraź sobie bardzo piękne miasto. Miasto, w którym zwierzęta mówią, a ludzie rozumieją.

W tym mieście była mała mrówka, która pracowała bez przerwy. Cały dzień szukał jedzenia, żeby nie tęsknił za zimą. W trudne dni w pracy mała mrówka była zadowolona ze śpiewu cykady.

– Jak dobrze słyszeć śpiew pani Cigarra!

Pewnego dnia, wiedząc, że zbliża się zima, pobiegła po ostatni liść, który zostawiła przy drzewie.

Po drodze nagle płatek śniegu spadł na jego małą stopę. I biedak utknął!

Zdesperowana, nie wiedząc, jak puścić stopkę, bała się umrzeć z głodu lub zimna i zaczęła krzyczeć:

- Wsparcie! Kto mnie uwolni od tego płatka śniegu?

Wtedy zobaczył słońce wysoko na niebie i zapytał:

– Ó! Słońce, ty, który jesteś tak silny, proszę roztop śnieg i rozluźnij moją małą stopkę...

Słońce odpowiedziało:

– Biedna Mrówka! Nie jestem aż tak silny. Silniejsza ode mnie jest ściana, która zapobiega przedostawaniu się moich jasnych i ciepłych promieni!

Mała mrówka zwróciła się do Ściany i zapytała:

– Ó! Wall, ponieważ jesteś tak silny, że zasłaniasz słońce, które topi śnieg, proszę puść moją małą stopkę!

Mur zwrócił się do Anta i powiedział:

– Biedna Mrówka, nic nie mogę zrobić! Silniejszy ode mnie Szczur, który mnie gryzie!

Zniechęcony Ant zobaczył w pośpiechu mysz przechodzącą bardzo blisko ściany i zapytał:

Och Mysz, pomóż mi! Pan, który jest tak silny, który gryzie Mur, który zasłania słońce, który topi śnieg, puść moją małą stopkę!

Szczur, pospiesznie podążając jego ścieżką, uciekając przed zimnem, odpowiedział:

– Biedna mrówka; silniejszy ode mnie jest Kot, który mnie zjada!

Z niewielką siłą Ant zobaczyła Kota:

– Proszę, panie Cat, pomóż mi. Dżentelmen, który jest tak silny, który zjada Mysz, który gryzie Ścianę, który zasłania Słońce, który topi śnieg, puść moją małą stopkę!

Kot, zasypiając, odpowiedział:

– Pies jest silniejszy ode mnie. Ciągle mnie goni.

Zniechęcona, nie wiedząc jak się stamtąd wydostać, zobaczyła przechodzącego psa:

– Proszę, Panie Psie, tak silny, który biegasz za Kotem, pożerasz Mysz, podgryzasz Ścianę, zasłaniasz Słońce, topieś śnieg, puść moją małą nóżkę!

Pies, nie zwracając większej uwagi na Mrówkę, odpowiedział:

– Silniejszy ode mnie jest Człowiek, który mnie bije.

Już tracąc odwagę do życia, czując narastający chłód, zobaczył zbliżającego się mężczyznę. Kiedy się zbliżył, błagała:

– Proszę, Człowieku, ty tak silny, który uderzyłeś Psa, który goniłeś Kota, który zjadał Mysz, który zjadał Ścianę, który zasłaniasz Słońce, który topi śnieg, puść moją małą nóżkę!

Siedzący na skale mężczyzna, zatroskany tylko o swoje życie, odpowiedział:

– Silniejsza ode mnie Śmierć, która mnie zabija!

Już bardzo słaba i bardzo przestraszona, zobaczyła zbliżającą się Donę Morte i błagała:

– Dona Morte, ta pani, która jest tak silna, która zabija Człowieka, która bije Psa, która goni Kota, która zjada Mysz, która zjada Ścianę, która zasłania Słońce, która topi śnieg, rozluźnij moją małą stopkę !

A Dona Morte bez wyczucia odpowiedziała:

– Silniejszy ode mnie jest Bóg, który mną rządzi!

Zdając sobie sprawę, że umrze, Ant spuściła głowę i zaczęła cicho się modlić:

– Mój Boże, Pan, który jest tak silny, który rządzi Śmiercią, który zabija człowieka, który bije Psa, który goni Kota, który zjada Mysz, który gryzie Mur, który zasłania Słońce, który topi śnieg, rozluźnia mój stópka!

Bóg, który wszystko słyszy i wszystkim pomaga, nakazał, aby przyszła wiosna, wypełniając pola kwiatami, a niebo światłem i jasnością.

Widząc małą mrówkę prawie martwą z zimna, umieścił ją w dłoniach i pieścił. Potem zabrał go do swojego królestwa, gdzie nie było zimy, gdzie słońce świeciło codziennie, wypełniając pola kwiatami, radością i spokojem.

I ta historia weszła mi do ucha i wyszła w moim sercu…

(Adaptacja opowiadania wykonana przez autorów księgozbioru „Tunia nauczyciela – opowiadania i warsztaty pedagogiczne”)