Φανταστείτε ότι έχετε παρακολουθήσει μια ταινία τρόμου. Σίγουρα, κάποιες από τις τρομακτικές σκηνές του σεναρίου θα μείνουν για πολύ καιρό στις σκέψεις σας, τρομάζοντας σας και κάνοντάς σας να φοβάστε το σκοτάδι. Έχετε σταματήσει ποτέ να σκεφτείτε πώς ο φόβος «κολλάει» στον εγκέφαλό μας; Επιστήμονες σε σουηδικό πανεπιστήμιο φαίνεται να έχουν την απάντηση.
Διαβάστε περισσότερα: Φόβος: 13 περίεργες άγνωστες φοβίες που μπορεί να έχετε
δείτε περισσότερα
Ειδοποίηση: ΑΥΤΟ το δηλητηριώδες φυτό προσγείωσε έναν νεαρό άνδρα στο νοσοκομείο
Η Google αναπτύσσει εργαλείο τεχνητής νοημοσύνης για να βοηθήσει τους δημοσιογράφους…
Η μελέτη πραγματοποιήθηκε σε ποντίκια από επιστήμονες στο Πανεπιστήμιο του Linköping και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Molecular Psychiatry». Σύμφωνα με το δημοσίευμα, ένας αναγνωρισμένος βιολογικός μηχανισμός μπορεί να είναι το κλειδί για να κάνουμε τον φόβο να μας συνοδεύει για τόσο καιρό.
Πριν, πρέπει να βάλουμε τον φόβο σε ένα καθαρό πιάτο και να υποθέσουμε δημόσια: είναι σημαντικό. Χάρη σε αυτό το συναίσθημα καταφέρνουμε να ξεφύγουμε από τις συνθήκες που μπορεί να απειλήσουν τη ζωή μας.
Ωστόσο, περισσότερο από αυτό γίνεται δυσάρεστο. Τότε, ο φόβος γίνεται εμπόδιο για να ζήσουμε φυσιολογικά, όπως σε καταστάσεις ακραίου άγχους ή στρες μετατραυματικά, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να έχουν υπερβολικές αντιδράσεις σε περιόδους στρες ή όταν κάποια σκανδάλη ενεργοποιεί μνήμη φόβου.
Όταν περνάμε μια κατάσταση που μας προκαλεί φόβο, κάποιες περιοχές στο δικό μας εγκέφαλος ενεργοποιούνται. Η πρώτη από αυτές είναι η αμυγδαλή, μαζί με τον προμετωπιαίο φλοιό, περιοχές που λειτουργούν στη συναισθηματική ρύθμιση.
Για τη μελέτη, οι ερευνητές ερεύνησαν μια πρωτεΐνη που ονομάζεται PRDM2, η οποία καταστέλλει την έκφραση πολλών γονιδίων. Και εκεί μπορεί να ζήσει η απάντηση στο πώς ο φόβος κολλάει στον εγκέφαλό μας.
Πριν συνεχίσουμε, χρειαζόμαστε πλαίσιο: οι επιστήμονες έχουν ήδη ανακαλύψει ότι τα επίπεδα αυτής της πρωτεΐνης είναι λιγότερο σε άτομα με εξάρτηση από το αλκοόλ, οδηγώντας επίσης σε υπερβολικές απαντήσεις σε καταστάσεις στρες. Καθώς είναι σύνηθες φαινόμενο η κατάχρηση ουσιών και το άγχος να συμβαδίζουν, οι ερευνητές υποψιάστηκαν ότι ο μηχανισμός ήταν παρόμοιος και ότι είχε μια κοινή σχέση.
Για να διαρκέσουν οι νέες αναμνήσεις, πρέπει να σταθεροποιηθούν και να διατηρηθούν ως μακροπρόθεσμες αναμνήσεις στον εγκέφαλό μας. Σε αυτή τη μελέτη, οι επιστήμονες διερεύνησαν τις επιπτώσεις των μειωμένων επιπέδων PRDM2 στον τρόπο με τον οποίο οι αναμνήσεις φόβου υφίστανται αυτή τη διαδικασία.
Σύμφωνα με την Estelle Barbier, μία από τις ερευνήτριες που πραγματοποίησαν τη μελέτη και καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Το Linköping, η αυξημένη δραστηριότητα στο δίκτυο μεταξύ του προμετωπιαίου φλοιού και της αμυγδαλής αυξάνει επίσης την ανταπόκριση σε φόβος.
«Δείχνουμε ότι το μειωμένο PRDM2 αυξάνει την εδραίωση των αναμνήσεων που σχετίζονται με τον φόβο», εξήγησε.
Επιπλέον, οι ερευνητές εντόπισαν επίσης τα γονίδια που επηρεάζονται όταν μειώνονται τα επίπεδα PRDM2. Έτσι, το αποτέλεσμα της αυξημένης δραστηριότητας των νευρικών κυττάρων που συνδέουν τους μετωπιαίους λοβούς και την αμυγδαλή αποδείχθηκε.
Εάν η αύξηση της πρωτεΐνης προκαλεί περισσότερες αντιδράσεις φόβου, θα ήταν σωστό να την αυξήσουμε για να μας κάνει λιγότερο ευαίσθητους στο τραύμα; Οχι ακριβώς.
Ο Barbier δήλωσε ότι ακόμα δεν έχουμε βιολογικούς τρόπους για να αυξήσουμε το PRDM2. «Ωστόσο, αυτός ο μηχανισμός είναι μόνο μέρος της εξήγησης του γιατί τα άτομα είναι πιο ευάλωτα σε συνθήκες που σχετίζονται με ανησυχία», συμπλήρωσε.
Μέχρι στιγμής, οι επιστήμονες στο σουηδικό πανεπιστήμιο κατάφεραν να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι ορισμένοι άνθρωποι μπορεί να έχουν προδιάθεση να αναπτύξουν παθολογικούς φόβους. Επιπλέον, χρειάζεται ακόμη να γίνει περισσότερη έρευνα.
Πτυχιούχος Κοινωνικής Επικοινωνίας στο Ομοσπονδιακό Πανεπιστήμιο του Γκόγιας. Παθιασμένος με τα ψηφιακά μέσα, την ποπ κουλτούρα, την τεχνολογία, την πολιτική και την ψυχανάλυση.