Στο μύθους, παρόντες στην καθημερινότητα των παιδιών, είναι σύντομες λογοτεχνικές αφηγήσεις. Ο κύριος στόχος του είναι να παρουσιάσει ένα μήνυμα, αυτό με καθαρά διδακτικό χαρακτήρα ηθικής της ιστορίας.
Συνοψίζοντας, οι χαρακτήρες είναι συνήθως ζώα ή φανταστικά αντικείμενα. Οι ιστορίες τους λέγονται για να ψυχαγωγήσουν και να διδάξουν τα μικρά παιδιά, ενώ διεγείρουν την ανάπτυξη και τη φαντασία τους.
ΕΝΑ αφήγημα του «Το λιοντάρι και το ποντίκι» αποδίδεται στον Αίσωπο, τον 6ο αιώνα π.Χ. Γ, και διδάσκει όχι μόνο τους μικρότερους, αλλά και τους νέους και τους ενήλικες, ότι ανεξάρτητα από το μέγεθος, όλοι πρέπει να βοηθάμε ο ένας τον άλλον.
Στο δάσος ο ήλιος ανέτειλε με μια απαράμιλλη λάμψη. Μια νέα μέρα ξεκίνησε για το ζωικό βασίλειο. Και τα ζώα, ξυπνώντας, νωχελικά, χασμουρήθηκαν και ευχήθηκαν το ένα στο άλλο μια νυσταγμένη καλημέρα.
«Πώς είστε, δεσποινίς κουκουβάγια;»
– Μπράβο, κύριε παγώνι!
«Κοιμήθηκες καλά, γιατρέ Μαϊμού;»
– Σαν βασιλιάς, Gavião!
Αλλά ήταν απλώς θέμα αναφοράς ενός βασιλιά για να δημιουργηθεί σύγχυση. Όλοι τρέμουν στο βρυχηθμό του λιονταριού.
- Θέε μου, βοήθα με! είπε το φίδι.
- Θα τρέξω! είπε ο ελέφαντας.
Όλοι φεύγουν και το δάσος αδειάζει σε ένα ράφι. Θέλω να πω... μένει μόνο ένα. Ήταν το ποντίκι, αποσπασμένο, που ξυπνώντας εκείνη την ώρα, δεν άκουσε καν αυτό το βρυχηθμό. Μέσα στη μεγαλύτερη ηρεμία, δεν πρόσεξε καν ότι ο Βασιλιάς των Λιονταριών ερχόταν, πεινασμένος, αναζητώντας τροφή. Όταν τον είδε, πετάχτηκε και άρπαξε το ζωάκι.
– Γιατί, κοίτα! αναφώνησε.
- Τι νόστιμο ποντικάκι!
Μόνο τότε ο μικρός κατάλαβε όλο τον κίνδυνο και ο τρόμος του ήταν τόσο μεγάλος που του έκανε ρίγη στον αφαλό του.
- Μη με φας, Βασιλιά των Λιονταριών! είπε το ποντίκι τρομαγμένο.
- Έτσι, χωρίς καρύκευμα, δεν θα μου αρέσει!
Μα το θηρίο ήταν ήδη έτοιμο να το φάει, όταν το ποντίκι, καημένο, έκανε την τελευταία του κλήση.
– Σε παρακαλώ, σε ικετεύω, μου αρέσει πολύ να ζω. Είμαι πολύ νέος ποντικός, είναι πολύ νωρίς για να πεθάνω.
Το λιοντάρι έξυσε τη χαίτη του, αντανακλάται για ένα λεπτό...
- Εχεις δίκιο! μίλησε μετά.
– Είσαι πολύ μικρή!
- Αυτή τη φορά δεν θα σε φάω! Θα σου δώσω άλλη μια ευκαιρία. Άλλωστε αυτό το μέγεθος, δεν με χωράει ούτε για σνακ!
– Ευχαριστώ, Μεγαλειότατε! με ανακούφιση, είπε το ποντίκι.
- Θα ανταποδώσω ακόμα την καλοσύνη της πράξης σου.
– Αυτό είναι πολύ καλό! γέλασε ο βασιλιάς των λιονταριών.
«Τόσο μικρό πλάσμα με τέτοιες αξιώσεις!
Και ενώ κορόιδευε το καημένο το ποντίκι, πήγε εκεί, όλος επιβλητικός, χωρίς να ξέρει ότι τον περίμενε ο κίνδυνος.
Φανταστείτε ότι το θηρίο, ενώ περπατούσε σε ένα μονοπάτι, σκόνταψε ξαφνικά και έπεσε σε μια παγίδα. Νιώθοντας πιασμένος, το Λιοντάρι τρομοκρατήθηκε. Μούγκρισε, πόδισε, αλλά δεν ωφελούσε.
Ήταν τότε, από μεγάλη τύχη, ή από το έργο της μοίρας, που περνούσε από εκεί ο μικρός μας φίλος. Βλέποντας αυτό, φώναξε αμέσως:
- Μην ανησυχείς, θα σε σώσω!
Και τότε ροκάνισε το σχοινί, καταφέρνοντας να τον ελευθερώσει.
Αυτός που ήταν ευγνώμων αυτή τη φορά ήταν το Λιοντάρι. Και πάλι ήταν ελεύθερος και πήρε ένα μάθημα:
Από τα πιο αδύναμα και τα πιο μικρά, μην αμφιβάλλετε ούτε μια στιγμή γιατί το μέγεθος δεν ήταν ποτέ, ούτε θα είναι ποτέ, έγγραφο.
