ΕΝΑ Εξέγερση των Τσιμπάτα έλαβε χώρα στην πόλη του Ρίο ντε Τζανέιρο, την πρωτεύουσα της Βραζιλίας εκείνη την εποχή, μεταξύ 22 και 27 Νοεμβρίου 1910.
Διοργανώθηκε από την τάξη των ναυτικών που ήταν δυσαρεστημένοι με το εσωτερικό σύνταγμα της εταιρείας, το οποίο περιλάμβανε σωματική τιμωρία, κακές συνθήκες εργασίας, εκτός από χαμηλούς μισθούς.
δείτε περισσότερα
Οι επιστήμονες χρησιμοποιούν τεχνολογία για να ξεκλειδώσουν μυστικά στην αρχαία αιγυπτιακή τέχνη…
Οι αρχαιολόγοι ανακαλύπτουν εντυπωσιακούς τάφους της Εποχής του Χαλκού σε…
Τα δικα σου ηγέτης πιο εμβληματικό ήταν Ζοάο Καντίντο, γνωστό ως «μαύρος ναύαρχος”.
Κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Τσιμπάτα, το ναυτικό της Βραζιλίας αποτελούνταν κυρίως από πρόσφατα απελευθερωμένους σκλάβους μαύρους που προσπάθησαν να επιβιώσουν κατά τη διάρκεια της περίοδο μετά την κατάργηση.
Οι συνθήκες εργασίας που προσφέρονταν ήταν επισφαλείς και ανθυγιεινές, εκτός από τις χαμηλές αμοιβές.
Οποιαδήποτε επίδειξη δυσαρέσκειας ή δυσαρέσκειας εκ μέρους των ναυτικών καταστέλλονταν με την πρακτική της τιμωρίας με μαστίγωμα. Εξ ου και το
όνομα κίνησης.
Εσείς κύριοι λόγοι που πυροδότησε την εξέγερση ήταν:
Πιστεύεται ότι το έναυσμα για την έναρξη της εξέγερσης των μαστιγίων συνέβη με την τιμωρία που υπέστη ο ναύτης Μαρσελίνο Ροντρίγκες, τιμωρούμενος με 250 μαστιγώματα για επίθεση σε αξιωματικό.
Η εξέγερση του Τσιμπάτα ξεκίνησε τα ξημερώματα της 22ας Νοεμβρίου 1910 μέσα στο θωρηκτό «Μίνας Γκεράις». Η εξέγερση οδηγήθηκε από Ζοάο Καντίντο Φελισμπέρτο, ο «Μαύρος Ναύαρχος».
Το επεισόδιο έληξε με το θάνατο του κυβερνήτη του πλοίου και δύο ακόμη αξιωματικών που αντιστάθηκαν στην επίθεση του κινήματος αρνούμενοι να εγκαταλείψουν το πολεμικό πλοίο.
Αργότερα, στην εξέγερση προσχώρησαν και ναύτες από το θωρηκτό «São Paulo», εκτός από μέλη των μεγάλων πλοίων «Deodoro» και «Bahia».
Εν τω μεταξύ, για να νομιμοποιήσουν το κίνημα, πλοία άρχισαν να βομβαρδίζουν την πόλη του Ρίο ντε Τζανέιρο.
Εκείνη την εποχή, η χώρα ορκίστηκε τον νεότερο πρόεδρό της, τον Στρατάρχη Ερμή ντα Φονσέκα.
Σε επαφή με την κυβέρνηση, οι αντάρτες δημιούργησαν ένα μανιφέστο που περιείχε τις κύριες αξιώσεις τους, απαιτώντας το βελτίωση της ποιότητας της εργασίας και του φαγητού, αμνηστία για όσους εμπλέκονται στην εξέγερση, καθώς και τερματισμός της σωματικής τιμωρίας άκρα.
Στις 26 Νοεμβρίου, ο Πρόεδρος Ερμής ντα Φονσέκα αποφάσισε να αποδεχθεί τις αξιώσεις των ναυτικών, σε αυτό που φαινόταν τέλος του κινήματος.
Δεδομένης της κατάστασης της εξέγερσης, η κυβέρνηση φαίνεται να αποδέχεται τις προτάσεις των ανταρτών και να θέτει τέλος στις ταραχές.
Ωστόσο, λίγο αφότου οι ναύτες είχαν παραδώσει τα όπλα τους και εγκατέλειψαν τα σκάφη, ο πρόεδρος διέταξε την απομάκρυνση και την απομάκρυνση ορισμένων διαδηλωτών από την εταιρεία.
Τα αιτήματα των στασιαστών δεν ικανοποιήθηκαν.
Το αίσθημα της δυσαρέσκειας επέστρεψε, ξεκινώντας μια νέα εξέγερση, αυτή τη φορά με φόντο τους Ilha das Cobras.
Έντονα καταστολή από την κυβέρνηση, η δεύτερη ανταρσία που οργανώθηκε από τους ναυτικούς είχε συνέπειες ακόμα πιο σοβαρό από το προηγούμενο.
Αρκετοί αντάρτες πέθαναν στα υπόγεια κελιά του φρουρίου του νησιού και άλλοι στάλθηκαν βίαια στον Αμαζόνιο για να εργαστούν στο εξαγωγή καουτσούκ.
Ζοάο Καντίντο επέζησε, ωστόσο, αφού του αρνήθηκαν την αμνηστία, εκδιώχθηκε από το ναυτικό και φυλακίστηκε στο Hospital de Alienados στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Την 1η Δεκεμβρίου 1912, ο «μαύρος ναύαρχος» απαλλάσσεται από τις κατηγορίες και κρίνεται αθώος.
Στις 6 Δεκεμβρίου 1969, ο João Cândido πέθανε από καρκίνο σε ηλικία 89 ετών, ξεχασμένος και χωρίς πένα, στο νοσοκομείο Getúlio Vargas.
Δείτε επίσης:Η εξέγερση του εμβολίου