Ეპიდემია გაანადგურა ქალაქი სან პაულოს შიდა ნაწილში. მცენარეული საფარით და ნახმარი ნახატებით, ქალაქი, რომელიც მდებარეობს რკინიგზის წინ, ევაკუირებული იქნა მისი მოსახლეობის მიერ 30-40-იან წლებში.
მეტის ნახვა
იაპონური კომპანია აწესებს დროის შეზღუდვას და სარგებელს იღებს
გაფრთხილება: ამ შხამიანმა მცენარემ ახალგაზრდა მამაკაცი საავადმყოფოში გადაიყვანა
ქალაქი სან პაულოს ინტერიერში მიტოვებული იყო და ამჟამად მცენარეულობით არის დაფარული, ჟანგიანი ნიშნებით და ხალხის არყოფნით. განსახილველი ქალაქია ჯაპურა, რომელიც მდებარეობს ტაბაპუაში, სან პაულოს ჩრდილო-დასავლეთით.
დაახლოებით 90 წლის წინ სოფელში, რომელიც ამჟამად მიტოვებულია, დაახლოებით 3000 მოსახლე იყო, რომლებიც გადარჩნენ სოფლის მეურნეობისა და გაცვლის შედეგად. თუმცა, 30-40-იან წლებში ჯაპურამ მალარიისა და ყვითელი ცხელების ეპიდემია განიცადა, რამაც გამოიწვია მცირე მოსახლეობის მიტოვება.
ქალაქი ჯაპურა ფაქტობრივად არასოდეს ყოფილა ემანსიპირებული და დაარსდა სარკინიგზო ხაზის აშენებიდან მალევე, არარაქუარადან (SP) სან ხოსე დო რიო პრეტომდე (SP). ეს ვითარება მსგავსია სან პაულოს ინტერიერში რამდენიმე მუნიციპალიტეტში, რომელიც წარმოიშვა Estrada de Ferro Araraquarense-ის (EFA) გაფართოების შემდეგ. ამრიგად, ჯაპურა დაარსდა 1911 წლის 19 ნოემბერს.
„როგორც მოხდა ბრაზილიის სხვა ადგილებში, მატარებელმა შესაძლებელი გახადა რეგიონების დასახლება. ასე მოხდა ჯაპურაშიც. რკინიგზის სადგურის შექმნიდან, ემიგრანტები და ბრაზილიელები ქვეყნის სხვა რეგიონებიდან ჩამოვიდნენ და დასახლდნენ ადგილის საძიებლად. მუშაობა“, - თქვა გაბრიელა ტეოდორო კოელიომ, მკვლევარმა და კვლევის ავტორი Japurá, do Progress ao Ruining, რომელიც წარმოებულია Janaina-ს პარტნიორობით. ანდრეა კუკატო.
არსებობს რამდენიმე ჩანაწერი, რომელიც აჩვენებს, რომ მიტოვებამდე სოფელს ჰქონდა დაწესებულებები, როგორიცაა სკოლა, ეკლესია, საჯარო ციხე, ჯალათები და აფთიაქები. თუმცა, ქალაქის ტყეებთან და მდინარეებთან სიახლოვის გამო, ბევრი კოღო იყო, რომლებიც მალარიასა და ყვითელ ცხელებას გადასცემდნენ.
ქალაქს არ ჰქონდა წვდომა ჯანდაცვის სერვისებზე ან მეცნიერულ ცოდნაზე დაავადებების სამკურნალოდ, არც ელემენტარული სანიტარული პირობებით, რამაც ხელი შეუწყო ეპიდემიის სწრაფ გავრცელებას მთელ ქალაქში.
„დაავადებების სამკურნალოდ ადამიანები ამზადებდნენ საშინაო საშუალებებს ან ექიმთან მისასვლელად საათობით უწევდათ ურმით გატარება. გარდა ამისა, არ იყო ადეკვატური მკურნალობა სიმპტომებისთვის. ამ ყველაფერმა ხელი შეუწყო რეგიონში დაავადების სწრაფ გავრცელებას და უამრავი მსხვერპლი მოჰყვა“, - თქვა ბელინელომ.
