De nieuwe kleren van de koning

De nieuwe kleren van de koninghet is een sprookje geschreven door de Deen Hans Christian Andersen. De eerste publicatie was in 1837 en sindsdien zijn er verschillende aanpassingen in verschillende talen gemaakt.

De auteur baseerde zich bij het schrijven van het korte verhaal op een verhaal in de Boek met voorbeelden, een middeleeuwse verzameling met 55 morele verhalen van verschillende schrijvers, waaronder Aesopus, die klassiekers schreef als De sprinkhaan en de mier.

Andersens verhaal concentreerde zich op hoofse ijdelheid en intellectuele arrogantie.

In de context deden twee oplichters, die op de hoogte waren van de passie van de koning voor kleding, zich voor als wevers en beloofdenaan de vorst een rijk geborduurd kledingstuk dat zou onzichtbaar zijn voor de dwazen of klootzakken die het droegen.

Met het idee dacht de koning al snel dat het kostuum prachtig zou zijn, bovendien hield hij van het idee om zich te kunnen onderscheiden van dwazen.

De bestelling werd geplaatst, de kledingstukken "waren klaar" en de koning, ambitieus, deed alsof hij het volledige kostuum had gezien, evenals zijn onderdanen.

Daarmee liep de vorst alleen in lange lades door de straten, om niet als een dwaas bekend te staan.

Bekijk nu het sprookje De nieuwe kleren van de koning.

De nieuwe kleren van de koning

Er was eens een koning die zo ijdel was van zijn persoon dat hij alleen maar over de mensen heen hoefde te stappen.

Er waren eens mannen naar hem op zoek die zeiden dat ze geweldige wevers waren en een betoverd kledingstuk zouden maken, het mooiste en zeldzaamste ter wereld, maar met een uniek kenmerk, aangezien alleen de ogen van degenen die wettige kinderen waren, alleen deze gelukkigen, zulke exotische en unieke kleding.

De koning vond het voorstel erg grappig en bestelde het kostuum, waarbij hij veel geld gaf voor de vervaardiging ervan. De mannen werkten dag en nacht op een magisch weefgetouw en naaiden met onzichtbare draad een doek die niemand zag.

De koning stuurde altijd ministers om de werkplaats te bezoeken en ze keerden verblind terug, vol lof over de kleding en de vaardigheid van de kleermakers.

Eindelijk, na veel geld te hebben uitgegeven, ontving de koning de genoemde outfit en organiseerde een openbaar feest om het genoegen te hebben het aan de mensen te laten zien.

De kleermakers kwamen naar het paleis, kleedden de koning in lange onderbroeken en bedekten hem met de stukken van dat betoverde kostuum, rijkelijk geborduurd, maar onzichtbaar voor de ogen van de bastaardkinderen.

De mensen wachtten buiten op de aanwezigheid van de koning en toen hij verscheen, applaudisseerde iedereen met groot enthousiasme. De kleermakers maakten gebruik van het feest en verdwenen midden in de wereld.

De koning volgde met de stoet, maar terwijl hij een van de arme straten van de stad overstak, midden in de menigte, riep een jongen: "De koning draagt ​​lang ondergoed!".