15 gedichten voor mama

Moeder, simpel en lief woord, dat ondanks dat het een inhoudelijk kan worden aangeduid als een werkwoord, verwijzend naar de actie van Liefde.

Bloedmoeder, adoptiemoeder, peettante, grootmoeder-moeder, tante-moeder, zuster-moeder, leraar-moeder, vriend-moeder, verschillende zijn de personificaties van een moeder. Met zijn representativiteit in de samenleving werd een dag op de kalender toegewezen om hem te eren: Moederdag, op de tweede zondag van mei.

Sommige schrijvers vertaalden de gevoelens van hun kinderen, door middel van brieven en in de vorm van poëzie. Kijk 15 gedichten voor mama:

gedichten over moeder

Moeder door Mario Quintana

MOEDER…
Het zijn maar drie letters,
Die van die gezegende naam:
Drie kleine letters, meer niet...
En daarin past oneindigheid
En zo'n klein woord
Zelfs atheïsten bekennen
Je bent zo groot als de hemel
En alleen kleiner dan God!

Om onze moeder te prijzen,
Het is oké om te zeggen
Het hoeft nooit zo groot te zijn.
Zoals het goede dat ze van ons wil.

instagram story viewer

zo'n klein woord
Mijn lippen weten het goed
dat je zo groot bent als de hemel
En alleen kleiner dan God!

Voor altijd, door Carlos Drummond de Andrade

Waarom staat God toe
dat moeders vertrekken?
Moeder heeft geen limiet,
het is tijd zonder tijd,
licht dat niet uitgaat
wanneer de wind waait
en regen valt,
verborgen fluweel
op een gerimpelde huid,
zuiver water, zuivere lucht,
zuivere gedachte.
sterven gebeurt
met wat kort is en voorbijgaat
zonder een spoor achter te laten.
Moeder, in uw genade,
het is de eeuwigheid.
Waarom herinnert God zich
— diep mysterie —
om het een dag uit te doen?
Als ik de koning van de wereld was,
een wet gedownload:
Moeder sterft nooit,
moeder zal altijd blijven
met je zoon
en hij, hoewel oud,
zal klein zijn
gemaakt van maïskorrels.

Moederswake, door Cecília Meireles

Onze kinderen bewandelen de levenspaden,
door de zoute wateren van ver weg,
door de bossen die de dagen verbergen,
door de lucht, door de steden, de donkere wereld in
van hun eigen stiltes.

Onze kinderen sturen geen berichten vanaf waar ze zijn.
Deze passerende wind kan hen de dood bezorgen.
De golf kan ze naar het oceaanrijk brengen.
Ze kunnen uit elkaar vallen, net als sterren.
Ze worden misschien verscheurd in liefde en tranen.

Onze kinderen hebben een andere taal, andere ogen, een andere ziel.
Ze weten nog steeds niet de manieren om terug te keren, alleen de manieren om te gaan.
Ze gaan naar hun horizon, zonder geheugen of verlangen,
ze willen geen gevangenis, uitstel, tot ziens:
ze lieten zich gewoon graag, gehaast en rusteloos.

Onze kinderen gingen ons voorbij, maar ze zijn niet van ons,
ze willen alleen gaan en we weten niet waar ze heen gaan.
We weten niet wanneer ze sterven, wanneer ze lachen,
het zijn vogels zonder woonplaats of familie
aan de oppervlakte van het leven.

We zijn hier, in deze onverklaarbare wake,
wachtend op wat niet komt, het gezicht dat we niet meer kennen.
Onze kinderen zijn waar we niet zien of weten.
Wij zijn de pijn van het kwaad dat ze misschien niet lijden,
maar hun vreugde bereikt nooit de eenzaamheid waarin we leven,
je enige geschenk, overvloedig en eindeloos.

Klaagzang van de weesmoeder, door Cecília Meireles

Ren weg de nacht in
leert opnieuw voeten te hebben en te lopen,
ontkruis je vingers, verwijd je neusgaten naar de cipressenbries,
loopt tussen het licht en de knikkers,
Kom me zien
ga dit huis onzichtbaar binnen, en je mond
terug naar de architectuur van woorden
Wen er aan,
en je ogen voor de grootte en gewoonten van de levenden!

Kom dichterbij, zelfs als je al uit elkaar valt
in zuurdesem van de grond, misvormd en ontbonden!
Schaam je niet voor je ondergrondse geur,
van de wormen die je niet van je oogleden kunt afschudden,
van de vochtigheid die je fijne, koude haar kamt
geliefd.

Kom zoals je bent, half mensen, half universum,
met vingers en wortels, botten en wind, en je aderen
op weg naar de oceaan, opgezwollen, de rusteloosheid van de getijden voelend.

Kom niet om te blijven, maar om mij te nemen, zoals ik jou ooit heb gebracht,
omdat jij vandaag de weg bezit,
jij bent mijn gids, mijn bewaker, mijn vader, mijn zoon, mijn liefde!

Leid me waar je wilt, naar wat je weet, in je arm
ontvang mij, en laat ons gaan, vreemden hand in hand,
stukjes van ons leven naar onze dood slepen,
de taal van deze plaatsen leren, op zoek naar de heren
en zijn wetten,
kijkend naar het landschap dat begint aan de andere kant van onze lijken,
opnieuw bestuderen van ons begin, op ons einde.

Leringen, door Adelia Prado

Mijn moeder dacht studeren
het mooiste ter wereld.
Het is niet.
Het mooiste ter wereld is gevoel.
Die dag 's nachts, de vader die 's nachts werkte,
ze sprak tegen mij:
“Arme kerel, tot die tijd in zware dienst”.
Hij haalde wat brood en koffie, liet een pan op het vuur staan ​​met heet water.
Hij sprak niet met mij over liefde.
Dat luxewoord.

Halve impressies van Aninha, door Cora Coralina

(moeder)
Vernieuwen en onthullen van de wereld
De mensheid wordt vernieuwd in je baarmoeder.
voed je kinderen op
geef ze niet af aan de kinderopvang.
Dagopvang is kil, onpersoonlijk.
zal nooit een thuis zijn
voor je zoon.
Hij, kleintje, heeft je nodig.
Koppel hem niet los van je moederlijke kracht.

Wat wil je vrouw?
Onafhankelijkheid, gelijkheid van voorwaarden...
Werk buitenshuis?
Jij bent superieur aan die
die je probeert te imiteren.
je hebt de goddelijke gave
moeder te zijn
De mensheid is in jou aanwezig.
Vrouw, laat je niet castreren.
Je zult alleen een dier van plezier zijn
en soms zelfs dat niet.
Frigide, geblokkeerd, je trots zwijgt.
Tumultueus, doen alsof je bent wat je niet bent.
Knagend aan je zwarte bot van bitterheid.

Mijn moeder, door Vinicius de Moraes

Mijn moeder, mijn moeder, ben ik bang
Ik ben bang voor het leven, mijn moeder.
Zing het lieve liedje dat je altijd zong
Toen ik gek op je schoot rende
Bang voor de geesten op het dak.
Nina mijn slaap vol onrust
Zachtjes op mijn arm kloppen
Dat ik heel bang ben, mijn moeder.
Laat het vriendelijke licht van je ogen rusten
In mijn ogen zonder licht en zonder rust
Vertel de pijn die me voor altijd te wachten staat
Weggaan. Verdrijf de immense angst
Van mijn wezen dat niet wil en niet kan
Geef me een kus op mijn zere voorhoofd
Dat ze brandt van de koorts, mijn moeder.

Wieg me in je schoot zoals voorheen
Zeg me met zachte stem: - Zoon, wees niet bang
Slaap zacht, je moeder slaapt niet.
Slaapt. Degenen die al lang op je wachten
Moe zijn ver weg gegaan.
Naast je zit je moeder
Je broer, die de studeerkamer in slaap viel
Je zussen stappen lichtjes
Om je slaap niet wakker te maken.
Slaap, mijn zoon, slaap op mijn borst
Droom geluk. ik vlucht.

Mijn moeder, mijn moeder, ben ik bang
Ik ben doodsbang voor ontslag. zeg me dat ik moet blijven
Zeg me dat ik moet vertrekken, o moeder, uit nostalgie.
Verjaag deze ruimte die me vasthoudt
Verjaag de oneindigheid die mij roept
Dat ik heel bang ben, mijn moeder.

Moeder, door Sergio Capparelli

Op rolschaatsen, op de fiets
per auto, motor, vliegtuig
op vlindervleugels
en in de ogen van de havik
per boot, per fiets
op een donder rijden
in de kleuren van de regenboog
op het gebrul van een leeuw
in de gratie van een dolfijn
en bij het ontkiemen van het graan
jouw naam breng ik mee, moeder,
in de palm van mijn hand.

Op mijn knieën, door Flobela Espanca

Gezegend zij de Moeder die je gebaard heeft
Gezegend is de melk die je deed groeien
Gezegend is de wieg waar hij je wiegde
Uw meesteres, om u in slaap te brengen!

Gezegend is dit lied dat gekoesterd
Van je leven de zoete dageraad...
Gezegend zij de maan, die overstroomde
Van het licht, de aarde, gewoon om jou te zien...

Gezegend zij allen die van je houden,
Degenen die om je heen knielen
In een grote kokende gekke passie!

En als meer dan ik, op een dag, je wilt
Iemand, gezegend zij die Vrouw,
Gezegend zij de kus van die mond!!

Takel, door Olavo Bilac

Jij, grote Moeder... van de liefde van je kinderen, slaaf,
Voor je kinderen ben je, op het levenspad,
Zoals de band van licht die het Hebreeuwse volk leidde
Ver weg Beloofd Land.

Een lichtgevende rivier stroomt uit je blik.
Want om deze bloeiende zielen te dopen,
Laat die liefdevolle blik stromen
De hele Jordaan van je liefde.

En verspreid zoveel helderheid de oneindige vleugels
Dat je uitbreidt over de jouwe, liefdevol en mooi,
Dat hun grote flits stijgt, als je ze schudt,
En je zult verdwalen tussen de sterren.

En zij, op de treden van wijd en heilig licht,
Vlucht voor menselijke pijn, vlucht voor menselijk stof,
En, op zoek naar God, gaan ze die ladder op,
Dat is als de Jacobsladder.

Gedicht aan moeder, door Eugénio de Andrade

Diep in jou,
Ik weet dat ik vals speelde, mam

Allemaal omdat ik er niet meer ben
het slapende portret
onderaan je ogen.

Allemaal omdat je negeert
dat er bedden zijn waar de kou niet blijft hangen
en luidruchtige nachten van ochtendwateren.

Dat is waarom soms de woorden die ik tegen je zeg
zijn moeilijk, moeder,
en onze liefde is ongelukkig.

Allemaal omdat ik de witte rozen kwijt ben
die dicht bij het hart drukte
in de fotolijst.

Als je eens wist hoe ik nog steeds van rozen hou,
misschien zou je de uren niet vullen met nachtmerries.

Maar je bent veel vergeten;
je vergat dat mijn benen groeiden,
dat mijn hele lichaam is gegroeid,
en zelfs mijn hart
Het is enorm, mam!

Kijk - wil je me horen? —
soms ben ik nog steeds de jongen
dat viel in slaap in je ogen;

Ik houd nog steeds mijn hart vast
rozen zo wit
zoals degene die je in het frame hebt;

Ik hoor nog steeds je stem:
Er was eens een prinses
midden in een sinaasappelboomgaard...

Maar - weet je - de nacht is enorm,
en mijn hele lichaam groeide.
Ik kwam uit het frame,
Ik gaf de vogels mijn ogen te drinken,

Ik ben niets vergeten, mam.
Ik houd je stem in mij.
En ik laat je de rozen achter.

Welterusten. Ik ga met de vogels mee.

Moeder, door António Ramos Rosa

Ik ken je kracht, moeder, en je kwetsbaarheid.
Beiden hebben jouw moed, jouw vitale adem.
Ik ben bij je mam, in je permanente droom in je onzekere hoop
Ik ben bij je in je eenvoud en je gulle gebaren.
Ik zie je meisje en bruid, ik zie je moeder werkende vrouw
Altijd kwetsbaar en sterk. Met hoeveel problemen heb je te maken gehad,
Hoeveel kwellingen! Altijd tilde een kracht je rechtop,
altijd de adem van je geloof, de wonderbaarlijke adem
wat God wordt genoemd. Dat bestaat omdat je ervan houdt,
jij wil het. God voedt je en overstroomt je kwetsbaarheid.
En zo zit je midden in de liefde als het middelpunt van de roos.
Dat verlangen naar liefde van je hele leven is een gloeiende golf.
Met je menselijke en goddelijke liefde
Ik wil de diamant van universeel vuur laten smelten.

De reizende metgezel door Paul Celan 

De ziel van je moeder zweeft vooruit.
De ziel van je moeder helpt de nacht varen, keuze na keuze.
De ziel van je moeder haalt uit naar de haaien voor je neus.

Dit woord is de discipline van je moeder.
De leerling van je moeder deelt je grafsteen, steen voor steen.
De leerling van je moeder buigt voor de kruimel licht.

Van moeder, van Conceição Evaristo

De zorg voor mijn poëzie
Ik leerde van een moeder,
vrouw om dingen te repareren,
en het leven aannemen.

De zachtheid van mijn spraak
in het geweld van mijn uitspraken
Ik heb het van mijn moeder,
vrouw zwanger van woorden,
bevrucht in de mond van de wereld.

Al mijn schatten waren van mijn moeder
al mijn verdiensten kwamen van haar
wijze vrouw, Yabá,
water werd uit het vuur gehaald
uit het huilen schiep hij troost.

Die halve glimlach kwam van een moeder
gegeven om te verbergen
hele vreugde
en dit wantrouwende geloof,
want als je op blote voeten loopt
elke vinger kijkt naar de weg.

Het was een moeder die me in de steek liet
voor de wonderhoeken van het leven
wees me vermomd op het vuur
in as en de naald van de
tijd bewegen in de hooiberg.

Het was een moeder die me liet voelen
de verfrommelde bloemen
onder de stenen
de lege lichamen
dicht bij de trottoirs
en leerde mij,
Ik sta erop, zij was het
het woord te maken
kunstgreep
kunst en ambacht
uit mijn hoek
van mijn toespraak.

Lied voor mijn moeder, door Miguel Torga

En zonder een gebaar, zonder een nee, ging je weg!
Zo werd het eeuwige licht gedoofd!
Zelfs zonder afscheid neem je afscheid
Het verraden van het geloof dat ons verenigde!

Aarde geploegd en warm,
Schoot van een creatieve dichter,
Je vertrok voor de ondergaande zon,
Triest als zaad zonder warmte!

Ik ging, nam ontslag, om te rotten
In de schaduw van herfstrozen!
Kleur van vreugde, lied om geboren te worden,
Je zou ruilen voor dennencipressen!

Maar ik kwam, gedesillusioneerde godin!
Ik kwam met deze spreuk die je weet,
En ik raakte dit gemacereerde vlees aan
Van het kloppende leven dat je verdient!

Omdat jij de Moeder bent!
Je ging op een dag gillend en schokkend weg,
En je zult nog steeds bevallen voor de tijd daarna,
Zelfs als moeder en met wit haar!

Jij bent en blijft de beuk die deint in de wind
En het breekt of zakt niet door!
Als ik je om de vrede van de vergetelheid zou vragen,
Ook de kracht om te vechten vraagt ​​van jou!

Dus adem het sap van de duur in,
Zelfs in mijn longen, als je moe werd;
Maar ik voel mijn hart kloppen
In de borst waar je me als jongen wiegde.

Lees ook: Speciale gedichten voor Moederdag