Tekst: Hoe is het geschreven?

“Toen ik nog maar vijf jaar oud was, vroeg de kleuterjuf de leerlingen om een ​​tekening te maken van iets waar we van hielden. Ik tekende mijn gezin. Daarna tekende ik een grote cirkel met rood potlood om de figuren. Omdat ik een woord boven de cirkel wilde schrijven, verliet ik mijn tafel en ging naar het bureau van de leraar en zei: - Meester, hoe schrijven we???
Ze liet me de vraag niet afmaken. Hij zei dat ik terug naar mijn stoel moest gaan en de les niet langer durfde te onderbreken. Ik vouwde het papier op en stopte het in mijn zak.

Toen ik die dag thuiskwam, herinnerde ik me de tekening en haalde hem uit mijn zak. Ik streek het netjes glad op de keukentafel, liep naar mijn rugzak, pakte een potlood en keek naar de grote rode cirkel. Mijn moeder was het avondeten aan het maken en liep heen en weer van het fornuis naar de gootsteen. Ik wilde de tekening afmaken voordat ik hem aan haar liet zien en ik zei. Mam, hoe schrijven we???

– Tjonge, zie je niet dat ik nu bezig ben? Ga buiten spelen. En niet met de deur slaan, was haar antwoord. Ik vouwde de tekening op en stopte hem in mijn zak. Die avond haalde ik de tekening weer uit mijn zak. Ik keek naar de grote rode cirkel en pakte het potlood. Ik wilde de tekening afmaken voordat ik hem aan mijn vader zou laten zien. Ik streek de plooien goed glad en legde de tekening op de vloer van de woonkamer, naast de fauteuil van mijn vader en zei:

– Pap, hoe schrijven we…?
– Ik ben de krant aan het lezen en ik wil niet gestoord worden. Ga buiten spelen. En niet met de deur dichtslaan. Ik vouwde de tekening op en stopte hem weer in mijn zak. De volgende dag, toen mijn moeder de was aan het sorteren was, vond ze een kiezelsteen, een touwtje en twee knikkers in haar broekzak. Al mijn “schatten” die ik had verzameld tijdens het buitenspelen. Ze opende de krant niet eens. Alles in de prullenbak gegooid.
De jaren gingen voorbij...
Toen ik 28 jaar oud was, tekende mijn vijfjarige dochter een foto. Het was de tekening van zijn (mijn) familie. Ik glimlachte toen ze naar een lange, ongedefinieerde figuur wees en het me vertelde.
– Dit ben jij, papa!
Ik keek naar de grote rode cirkel die mijn dochter rond de figuren had gemaakt en begon langzaam met mijn vinger over de cirkel te gaan. Ze daalde snel van mijn schoot af en waarschuwde:
- Ik ben zo terug!
En het kwam terug. Met een potlood in de hand. Hij ging op mijn knieën zitten, plaatste de punt van zijn potlood bij de bovenkant van de grote rode cirkel en vroeg.
– Pap, hoe schrijven we liefde?
Ik omhelsde mijn dochter, pakte haar kleine hand en leidde haar langzaam, haar helpend om de letters te vormen, terwijl ik zei:
– Liefde… Liefde, lieverd, het is geschreven met de letters T…E…M…P…O (TIJD) Vervoeg het werkwoord om altijd lief te hebben. Gebruik je tijd om lief te hebben. Creëer extra tijd om lief te hebben, en vergeet niet dat het vooral voor de kinderen belangrijk is om iemand te hebben die luistert en een mening geeft, die meedoet en meetrilt, die weet en aanmoedigt. Verwacht niet dat uw kind zelf moet uitzoeken hoe het liefde, familie, genegenheid moet spellen.
Onthoud ten slotte: als je geen tijd hebt om lief te hebben, creëer dan. De mens is tenslotte een bron van creativiteit en tijd… nou ja, tijd is een kwestie van kiezen.”