Chociaż dyskusja nie jest nowa, w Brazylii debaty na temat ideologia płci zaczęła zyskiwać na popularności w 2014 roku, w trakcie przygotowywania Planu Edukacji Narodowej (PNE). W tym czasie przeciwnicy idei stworzyli ruch o nazwie „Szkoła bez imprezy”.
Mobilizacja była taka, że politycy, badacze, organizacje społeczeństwa obywatelskiego i obywatele zwykli ludzie zaangażowani w obronę punktu widzenia, czy to przeciwnego, czy korzystnego dla propozycji PNE.
Zobacz więcej
Wydajność nauczyciela jest kluczowym czynnikiem pełnego włączenia uczniów…
Zrozum, w jaki sposób zachowanie dzieci może wskazywać na cierpienie w…
No, ale o co w praktyce chodzi w ideologii gender? Ponieważ ma rozbieżne nurty myślowe, temat można czytać z różnych perspektyw. Aby lepiej zrozumieć tę dynamikę, poniżej wyjaśniamy niektóre z głównych koncepcji, które przenikają dyskusje.
Krótko mówiąc, płeć można zdefiniować jako to, co identyfikuje i różnicuje mężczyzn i kobiety. Dlatego zgodnie z tradycyjnymi definicjami istnieją tylko dwie płcie: męska i żeńska.
Tak więc, kierując się zdrowym rozsądkiem, możliwe jest używanie tego słowa jako synonimu „płci” w odniesieniu do tego, co jest wrodzone w zachowaniu mężczyzn, jak iw zachowaniu kobiet.
Jednak przyjmując definicje psychologii i nauk społecznych, płeć jest tym, co różnicuje ludzi społecznie. W tym celu uwzględniono historyczną konstrukcję ról przypisywanych kobietom i mężczyznom.
Z tego powodu płeć może być rozumiana jako rola społeczna, a zatem może być konstruowana i dekonstruowana. Oznacza to, że nie jest czymś ograniczonym, jak proponują nauki biologiczne, wręcz przeciwnie, może podlegać kilku odmianom.
Dlatego największym wyzwaniem dla teoretyków i badaczy w tej dziedzinie jest dokładne określenie, które różnice między mężczyznami i kobietami są biologiczne, a które z nich przechodzą przez konstrukcje społeczne ustanowione przez cały czas trwający całe życie.
Opierając się na pograniczu psychologii i nauk społecznych, tożsamość płciowa to nic innego jak sposób, w jaki jednostka identyfikuje się ze swoją płcią.
W praktyce oznacza to, że osoba oprócz bycia może rozpoznać siebie jako mężczyznę lub kobietę pasować do obu płci lub do żadnej z nich, niekoniecznie będąc zgodnymi z płcią biologiczny.
Tożsamość płciowa związana jest głównie z tym, jak jednostka postrzega siebie w relacji do świata, a także z tym, jak chce być rozpoznawana.
Główne typy tożsamości płciowej można podzielić na trzy: cispłciowe, transpłciowe i niebinarne. Przyjrzyjmy się definicji każdego z nich.
Powszechnie znani pod skrótem „cis”, są to osoby, które identyfikują się ze wszystkimi aspektami swojej płci biologicznej. Jako przykład można podać kobietę, która urodziła się z żeńskim narządem płciowym i manifestuje się zgodnie z społecznie dyktowanymi „zasadami” dla płci żeńskiej i za taką się uznaje. Jest to więc kobieta cispłciowa.
W przeciwieństwie do poprzedniego terminu, reprezentowanego przez skrót „trans”, mówi termin transpłciowy szacunek dla osób, które nie rozpoznają się ze względu na przypisaną im w ustawie płeć narodziny. Jeśli ta sama kobieta z poprzedniego przykładu urodzi się ze wszystkimi biologicznymi cechami płci żeńskiej, jednak identyfikuje się z płcią męską, to będzie mogła określić się jako mężczyzna.
Warto pamiętać, że przez długi czas transseksualizm był uważany za zaburzenie psychiczne. Jednak w czerwcu 2018 roku Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) usunęła ją z listy chorób psychicznych w rewizji Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób (ICD).
Z kolei osoby niebinarne to takie, które znajdują się na przecięciu dwóch płci (męskiej lub żeńskiej) lub nie pasują do żadnej z nich.
Pomieszanie tych dwóch terminów jest bardzo powszechne i zdarza się z pewną częstotliwością. Jednak tożsamość płciowa nie jest związana z orientacją seksualną.
Podczas gdy pierwsza koncepcja jest związana z tym, jak podmiot identyfikuje się z określoną płcią, druga jest powiązana z płcią, do której dana osoba jest pociągnięta.
Mężczyzna transpłciowy, czyli taki, który urodził się z żeńskim narządem płciowym, ale utożsamia się z płcią męską, niekoniecznie będzie odczuwał pociąg seksualny do kobiet.
Jeśli chodzi o orientację, może być heteroseksualny, homoseksualny, biseksualny, a nawet aseksualny, czyli osoby, które nie odczuwają pociągu seksualnego do żadnej z płci.
Powiedziawszy to wszystko, przejdźmy zatem do definicji ideologii gender. Wyrażenie to zostało stworzone przez zwolenników idei, które decydują o tym, z jakiej płci należy brać pod uwagę konstrukcje społeczne.
Pierwsza wzmianka o wyrażeniu pojawiła się w 1994 roku w pracy „Kto ukradł feminizm?”, przetłumaczonej na język portugalski „Quem stołe o feminismo?”, autorstwa amerykańskiej pisarki Christiny Hoff Sommers.
Jak widzieliśmy wcześniej, myśliciele ci twierdzą, że nikt nie rodzi się mężczyzną ani kobietą, a badani mogą swobodnie budować swoją tożsamość – lub swoją płeć – przez całe życie. Zatem „mężczyzna” i „kobieta” to role elastyczne, które można odgrywać niezależnie od tego, co jest biologicznie ustalone.
Wyrażenie zaczęło rosnąć w 1995 roku w Pekinie, kiedy odbyła się Konferencja w sprawie kobiet.
Poprzez książkę „The gender agenda”, w języku portugalskim Discussão do Gênero, opublikowaną w 1997 roku, dziennikarz Dale O’Leary wyjaśnia, że wydarzenie miało miejsce w wytycznych dla rządów na całym świecie, aby uwzględniały perspektywę płci w programach i politykach instytucji publicznych i prywatnych.
Jednak z czasem sami kongresmani zaczęli krytykować sposób przekazywania informacji. Według nich tak istotna informacja została udostępniona ludności bez uprzedniej informacji na ten temat, co spowodowało całkowite wypaczenie pojęcia.
Nie trzeba było długo czekać, aby bardziej tradycyjne grupy społeczne podniosły sprzeciw wobec ideologii gender. Według nich istnieją tylko dwie płcie, określone przez cechy biologiczne przypisane przy urodzeniu, męska i żeńska.
Pomimo starej dyskusji, wielu Brazylijczyków po raz pierwszy usłyszało to wyrażenie od 2014 roku. W tym roku Kongres omówił Narodowy Plan Edukacji (PNE), dokument określający wytyczne i cele edukacji na okres dziesięciu lat.
Cel, który wzbudził najwięcej kontrowersji, dotyczył „przezwyciężania nierówności edukacyjnych, z naciskiem na promowanie równości rasowej, regionalnej, płciowej i orientacji seksualnej”.
Z jednej strony stanowisko zajęli bardziej konserwatywni parlamentarzyści i członkowie ugrupowań religijnych. Według nich zajmowanie się ideologią gender w szkołach wypacza koncepcje mężczyzny i kobiety, będące podstawą tradycyjnej rodziny.
Z drugiej strony w obronie celu stanęli działacze na rzecz różnorodności i obrońcy praw LGBTQ+, przyznając, że podjęcie tematu dla klas ma fundamentalne znaczenie w zwalczaniu dyskryminacji oraz przemocy fizycznej i psychicznej związanej z kwestiami płci.
Ostatecznie w zatwierdzonym tekście PNE usunięto dwa ostatnie punkty, pozostawiając państwom i gminom włączenie ich lub nie do planów nauczania.
