Słynna nawet za granicą, nasza feijoada zasługuje na miano dania narodowego. Mówi się, że delikatność zrodziła się z kreatywności niewolników, którzy pośród niezwykle niepewnej sytuacji w którzy żyli, wykorzystali resztki składników odrzuconych przez swoich mistrzów iw ten sposób wynaleźli feijoada.
Pochodząca z Rio de Janeiro klasyczna receptura wykorzystuje czarną fasolę, suszone mięso, kiełbasę, paio, schab, żeberka, uszy, nogi i ogon wieprzowy.
Przed włożeniem na patelnię mięso należy odsolić co najmniej jeden dzień przed gotowaniem. Następnie po prostu wrzuć wszystko na patelnię, dopraw i pozwól, by zadziałała magia.
Do podania dodany jest ryż, pomarańcza, farofa, skwarki i kapusta.
Typowo z Bahia, acarajé jest już pocztówką dla turystów, którzy chcą dowiedzieć się więcej o Bahii i jej stolicy, Salvadorze.
Jego receptura jest dziedzictwem pierwszych Afrykanów, którzy przybyli na terytorium Brazylii. To w zasadzie kluska z czarnookiej fasoli, smażona na oleju palmowym i nadziewana suszonymi krewetkami, vatapá, winegret i pieprz (według uznania klienta, bo danie słynie z bardzo pikantny).
Jedna z najsmaczniejszych potraw z Pará, która ma nowości. Jego pochodzenie przywołuje na myśl zwyczaje rdzennych mieszkańców, którzy używali tucupi do przygotowywania mięsa z dzikich zwierząt z polowań.
Przepis, jaki znamy dzisiaj, składa się z pieczonego mięsa z kaczki, nasączonego sosem na bazie tucupi, który, nawiasem mówiąc, może być trujący, jeśli nie jest powoli gotowany godzinami.
Idąc z północy na południe kraju, odnajdujemy barreado jako jednego z najbardziej znanych przedstawicieli stanu Paraná. Jego pochodzenie jest starożytne i sięga ponad 300-letniego rytuału Azorów, wykonywanego przez portugalskich niedawnych przybyszy na terenach dzisiejszego Regionu Południowego.
Składniki, które decydują o sukcesie dania to: mieszanka wołowiny, takiej jak kaczka, pierś lub łopatka, doprawiona cebulą, boczkiem wieprzowym, czosnkiem, czarnym pieprzem, liściem laurowym.
Sekret potrawy wychodzi teraz na jaw: tradycyjnie wszystko gotuje się w ciężkim glinianym garnku i podgrzewa do wysokiej temperatury. Dla głodnych podpowiedź: przygotowanie może zająć około 20 godzin.
Dla tych, którzy jeszcze nie znają pequi, jest to typowy owoc brazylijskiego cerrado i powszechnie spożywany w Goiás.
Dość aromatyczny, słodki i (kaloryczny), ten kulinarny klejnot Środkowego Zachodu jest gwiazdą potrawy, która nosi jego nazwę. Po wcześniejszym ugotowaniu dodać ryż, przyprawy do smaku i natkę pietruszki lub szczypiorek, aby nadać ostateczny szlif.
Ale bądź ostrożny: wewnątrz pequi znajdują się małe czerwone ciernie, które w kontakcie z błoną śluzową jamy ustnej lub gardła mogą powodować dyskomfort lub poważniejsze problemy.
Nie bez powodu powiedziałem na początku wpisu, że typowe potrawy w Brazylii różnią się smakiem i konsystencją w zależności od regionu.
Rosół Pirania, hit w Mato Grosso do Sul, to jedno z najbardziej egzotycznych dań na naszej liście. Mało spożywane w innych regionach mięso piranii przygotowywane jest w postaci pysznego bulionu, dobrze doprawionego z pomidorami, czosnkiem, pietruszką, cebulą, kolendrą itp.
Pomysł na przygotowanie wziął się z obfitości ryb w regionie, oprócz delikatności o właściwościach afrodyzjaku.
Jeśli odwiedzisz Rio Grande do Sul, nie możesz przegapić tej rozkoszy. Danie składa się z barweny, rodzaju ryby występującej w niektórych regionach Brazylii mięso pieczone na drewnie i doprawione oliwą z oliwek, czosnkiem, dużą ilością masła, cytryną i czerwoną papryką dziewczyna.
To, co sprawia, że ten przepis jest tak typowy dla regionu południowego, to sposób, w jaki ryba jest pieczona, uwięziona między bambusem. Podaje się go z białym ryżem i wytrawnym białym winem.
Kolejne danie z rodzimym dziedzictwem. Powszechnie spożywane na północy kraju, jako baza bulionu wykorzystywane są znane tucupi i guma tapiokowa ekstrahowana z manioku.
Do przepisu dodaje się suszone krewetki i liście jambu, o których wiadomo, że powodują mrowienie i drętwienie warg i ust.
Granulowana skrobia z manioku po podgrzaniu tworzy spójną i chrupiącą masę, słynną tapiokę. Składnik o rodzimym pochodzeniu jest jednym z najbardziej wszechstronnych i spożywanych obecnie.
Może być nadziewany pikantnymi potrawami, takimi jak szatkowany kurczak i suszone mięso, ser, pierś z indyka, a także słodkimi nadzieniami, takimi jak krem z orzechów laskowych i dulce de leche.
Jest doskonałym wyborem dla osób z nietolerancją laktozy i może być zamiennikiem pieczywa, ponieważ nie zawiera glutenu.
Danie, przygotowywane w tradycyjnych glinianych garnkach, stanowi kontynuację nadmorskiej kultury stanu Espírito Santo. W nim kawałki filetu rybnego gotowane są w spójnym sosie na bazie cebuli, szczypiorku, kolendry, oliwy z oliwek i annato. W niektórych miejscach podczas przygotowywania można znaleźć krewetki i inne owoce morza.
Podając zaraz po zakończeniu gotowania, może towarzyszyć mu pirão, ryż i moqueca bananowa.
Jeden z największych symboli kuchni Minas Gerais, serowy chleb podbił już serca praktycznie wszystkich (lub nie) Brazylijczyków. Spożywa się ją o każdej porze dnia, czy to na śniadanie, popołudniową kawę czy wieczorną przekąskę.
Pomimo otrzymania statusu „chleba” receptura nie dodaje mąki pszennej, lecz skrobię z manioku.
Stąd wzięła się geneza jego powstania. Wiele lat temu, gdy dostęp do mąki ludzi żyjących w gospodarstwach rolnych był utrudniony, podstawą receptury stała się mąka z manioku.
Powód do spotkania rodziny i przyjaciół w weekend, grill to typowo południowa tradycja kulinarna, która dotarła do każdego zakątka Brazylii.
Uważa się, że pojawił się w połowie XVII wieku, kiedy w regionach, w których obecnie znajduje się Rio Grande do Sul, było wiele sztuk bydła. W tamtym czasie, równie ważna jak mięso, dochód generowała również skóra zwierzęca.
Reprezentant kuchni tropeiry i sertaneja gaúcha, przyrządzany w prosty sposób: mięso doprawione gruboziarnistą solą i pieczone na drewnie podwieszanym.
Pintado to jeden z najsmaczniejszych znanych gatunków ryb. Gatunek ten jest liczny i bardzo powszechny w regionach Pantanal i Midwest.
Kompozycję potrawy zawdzięcza filetowi z Pinty, uprzednio usmażonego i nasączonego sosem annato, owocem o czerwonawym odcieniu. Podaje się go z ryżem i pirão.
Chociaż tradycyjnie bardziej spożywane w Regionie Północnym, açaí przejęło już całe terytorium kraju. Łatwo jest spacerować i znaleźć sklepy i stragany z açaí, czy to na plażach, czy w przestrzeni miejskiej.
Pierwotnie owoce były spożywane przez mieszkańców północy z posiłkami, do smażonych ryb, krewetek i mieszane z mąką z manioku. Jednak ta praktyka nie została przyjęta przez inne regiony, które jedzą açaí jako deser, zmieszane z z guaraną w proszku, truskawką, bananem, a z granolą, skondensowanym mlekiem, siekanymi owocami m.in. dach.
Bogaty w składniki odżywcze, takie jak żelazo, wapń, fosfor i witaminy, stał się korzystnym pokarmem dla zdrowia.
Jeśli feijoada jest „słonym” daniem, które reprezentuje Brazylię na świecie, brigadeiro odgrywa rolę najbardziej znanego deseru zarówno w kraju, jak i poza nim.
Jest spożywany codziennie i stał się tradycją podczas obchodów urodzin dzieci (lub nie). Można powiedzieć, że jest to de facto recepta narodowa i nie uległa żadnej ingerencji z zewnątrz.
Jego receptura jest podstawowa i prosta: mleko skondensowane, czekolada w proszku, masło na patelni i to wszystko. Posypać do przykrycia i gotowe.
Cukierek otrzymał tę nazwę w nawiązaniu do najwyższego patentu Sił Powietrznych, a konkretnie kandydata na prezydenta Brazylii Brigadeiro Eduardo Gomesa. Próbując zebrać fundusze na swoją kampanię w wyścigu prezydenckim, poprosił o stworzenie taniego i szybkiego w przygotowaniu deseru do serwowania podczas imprez ówczesnego kandydata.
Po sukcesie, jaki odniósł, zachwyt opadł raz na zawsze w gust Brazylijczyków.
Niewątpliwie na naszej liście typowych brazylijskich potraw nie mogło zabraknąć puddingu. Uwielbiany przez Brazylijczyków przepis to mieszanka skondensowanego mleka, mleka i jajek ubitych w blenderze i zapieczonych w piekarniku w kąpieli wodnej. Na wierzchu syrop na bazie roztopionego karmelizowanego cukru.
Został zainspirowany portugalskimi przepisami, takimi jak quindim.
Ta kokosowa rozkosz została stworzona dzięki kreatywności afrykańskich niewolników tutaj, w Brazylii. Ponieważ mają bezpośredni kontakt z trzciną cukrową, dodano tylko naturalne kawałki kokosa i wodę.
Proszę bardzo, jeden z najsmaczniejszych i najbardziej rozpoznawalnych przepisów w Brazylii.
