Przemoc strukturalna odnosi się do każdego scenariusza, w którym a struktura społeczna utrwala nierówność, powodując cierpienie, którego można uniknąć. Badając przemoc strukturalną, badamy sposoby, w jakie struktury społeczne mogą mieć nieproporcjonalnie negatywny wpływ na określone grupy i społeczności.
Koncepcja przemocy strukturalnej daje nam możliwość rozważenia, w jaki sposób i w jaki sposób dochodzi do tych negatywnych skutków. A także, co można zrobić, aby zmniejszyć takie szkody.
Zobacz więcej
Wydajność nauczyciela jest kluczowym czynnikiem pełnego włączenia uczniów…
Ageizm, plaga społeczna, która zagraża przyszłości brazylijskiego społeczeństwa
Termin przemoc strukturalna został ukuty przez norweskiego socjologa Johana Gultanga. W swoim artykule z 1969 r. „Badania nad przemocą, pokojem i pokojem” Gultang argumentował, że przemoc strukturalna wyjaśnił negatywną siłę instytucji społecznych i systemów organizacji społecznej wśród społeczności zmarginalizowany.
Ważne jest, aby odróżnić koncepcję przemocy Gultanga od tradycyjnie definiowanego terminu. Gultang zdefiniował przemoc strukturalną jako pierwotną przyczynę różnic między potencjalną rzeczywistością ludzi a ich rzeczywistą sytuacją.
Na przykład potencjalna oczekiwana długość życia w populacji ogólnej może być znacznie wyższa niż rzeczywista oczekiwana długość życia członków grup znajdujących się w niekorzystnej sytuacji. Wynika to z takich czynników, jak rasizm, nierówności ekonomiczne czy seksizm. W tym przykładzie rozbieżność między potencjalną a rzeczywistą oczekiwaną długością życia wynika z przemocy strukturalnej.
Przemoc strukturalna pozwala na bardziej szczegółowe analizy społecznych, kulturowych, politycznych, ekonomicznych i historycznych sił, które kształtują nierówność i cierpienie. Stwarza to okazję do poważnego zastanowienia się nad rolą różnych typów marginalizacji. Przykładami są seksizm, rasizm, ageizm, homofobia i/lub ubóstwo.
Ta forma przemocy pomaga wyjaśnić wielorakie i często przecinające się siły. Tworzą i utrwalają nierówności na wielu poziomach. Zarówno dla jednostek, jak i dla społeczności.
Podkreśla również historyczne korzenie współczesnych nierówności. Nierówności i cierpienia naszych czasów często rozwijają się w szerszej historii marginalizacji. Ramy te zapewniają krytyczny kontekst dla zrozumienia teraźniejszości w kategoriach jej relacji z przeszłością.
Na przykład marginalizacja w krajach postkolonialnych często wiąże się ściśle z ich historią kolonialną. Tak jak nierówności w Brazylii należy rozpatrywać w odniesieniu do złożonych historii niewolnictwa, imigracji i polityki.
