Tekst: Jak to jest napisane?

„Kiedy miałam zaledwie pięć lat, nauczycielka w przedszkolu poprosiła uczniów o narysowanie obrazu czegoś, co kochaliśmy. Narysowałem moją rodzinę. Następnie narysowałem wokół postaci duże koło czerwonym ołówkiem. Chcąc napisać słowo nad kółkiem, odszedłem od stołu i podszedłem do biurka nauczyciela i powiedziałem: – Nauczycielu, jak piszemy…?
Nie pozwoliła mi dokończyć pytania. Powiedział mi, żebym wrócił na swoje miejsce i nie odważył się dłużej przerywać zajęć. Złożyłem kartkę i włożyłem do kieszeni.

Kiedy wróciłem tego dnia do domu, przypomniałem sobie rysunek i wyjąłem go z kieszeni. Wygładziłem go starannie na kuchennym stole, podszedłem do plecaka, chwyciłem ołówek i spojrzałem na duże czerwone kółko. Moja mama przygotowywała obiad, chodząc tam iz powrotem od kuchenki do zlewu. Chciałem dokończyć rysunek, zanim go jej pokażę, i powiedziałem. Mamo, jak piszemy…?

– Chłopcze, nie widzisz, że jestem teraz zajęty? Idź pobawić się na zewnątrz. I nie trzaskaj drzwiami, brzmiała jej odpowiedź. Złożyłem rysunek i schowałem go do kieszeni. Tego wieczoru ponownie wyjąłem rysunek z kieszeni. Spojrzałem na duże czerwone kółko i podniosłem ołówek. Chciałem dokończyć rysunek, zanim pokażę go ojcu. Dobrze wygładziłem fałdy i położyłem rysunek na podłodze w salonie obok fotela ojca i powiedziałem:

– Tato, jak piszemy…?
– Czytam gazetę i nie chcę, żeby mi przerywano. Idź pobawić się na zewnątrz. I nie trzaskaj drzwiami. Złożyłem rysunek i włożyłem go ponownie do kieszeni. Następnego dnia, kiedy moja mama sortowała pranie, znalazła w kieszeni spodni kamyk, kawałek sznurka i dwie kulki. Wszystkie moje „skarby”, które zebrałem podczas zabawy na zewnątrz. Nawet nie otworzyła gazety. Wyrzuciłem wszystko do kosza.
Minęły lata...
Kiedy miałam 28 lat, moja pięcioletnia córka narysowała obrazek. To był rysunek jego (mojej) rodziny. Uśmiechnąłem się, kiedy wskazała na wysoką, nieokreśloną postać i powiedziała mi.
– To ty, tatusiu!
Spojrzałem na duże czerwone kółko, które moja córka zrobiła wokół cyfr i powoli zacząłem przesuwać po nim palcem. Szybko zeszła z moich kolan i ostrzegła:
- Zaraz wracam!
I wróciło. Z ołówkiem w dłoni. Usiadł z powrotem na moich kolanach, umieścił czubek ołówka w górnej części dużego czerwonego koła i zapytał.
– Tato, jak piszemy miłość?
Uściskałem córkę, wziąłem ją za rączkę i powoli prowadziłem, pomagając układać litery, mówiąc:
– Miłość… Kochanie, kochanie, jest napisane literami T…E…M…P…O (CZAS) Odmieniaj czasownik, aby cały czas kochać. Wykorzystaj swój czas na miłość. Stwórz dodatkowy czas na miłość, nie zapominając, że szczególnie dla dzieci liczy się ktoś, kto słucha i wydaje opinię, kto uczestniczy i wibruje, kto wie i zachęca. Nie oczekuj, że Twoje dziecko będzie musiało samodzielnie wymyślić, jak przeliterować miłość, rodzinę, uczucie.
Na koniec pamiętaj: jeśli nie masz czasu na miłość, twórz. W końcu człowiek jest studnią kreatywności i czasu… no cóż, czas jest kwestią wyboru”.