Nikt nie rodzi się kobietą, każdy się nią staje.
Fraza została uwieczniona przez francuską pisarkę, intelektualistkę, filozofkę, nauczycielkę, aktywistkę, a przede wszystkim feministkę Simone de Beauvoir. Jeden z najwybitniejszych teoretyków tzw ruch feministyczny Nowoczesna Francuzka miała niespokojnego ducha i zrewolucjonizowała dyktowane wówczas standardy, zwłaszcza w odniesieniu do kobiet.
Zobacz więcej
Wydajność nauczyciela jest kluczowym czynnikiem pełnego włączenia uczniów…
Edukacja finansowa najlepszym „lekarstwem” na chroniczne zadłużenie…
Jedno z jego głównych dzieł, „Druga płeć”, jest uważany za pierwszy kobiecy manifest, który proponuje przeformułowane podstawy relacji damsko-męskich. Jego intensywna działalność polityczna zaznaczyła się także w innych dziedzinach, takich jak m.in. prześladowania Żydów, francuskie interwencje w krajach azjatyckich i afrykańskich.
Dowiedz się więcej o tej ważnej postaci historycznej poprzez jego biografia, budowa To jest myśli.
Simone Lucie-Ernestine-Marie-Bertrand de Beauvoir, urodzona w Paryżu w 1908 r., ukończyła filozofię na Uniwersytecie Sorbona w 1929 r., przedstawiając pracę o Leibnizie. Studiowała w Institute Adeline Désir, katolickiej szkole dla dziewcząt, w latach 1913-1925. Następnie studiował matematykę w Instytucie Katolickim w Paryżu, literaturę i języki w Instytucie Saint-Marie.
Podczas studiów filozoficznych poznał Jeana Paula Sartre'a, z którym utrzymywał stosunki przez prawie pięćdziesiąt lat. W latach trzydziestych i czterdziestych Simone uczyła w różnych szkołach, w tym na Uniwersytecie w Marsylii, gdzie pozostała do 1932 roku. Później przeszedł przez Ruen i Lycée Molière.
Musiał uciekać z kraju z nazistowska inwazja we Francji, wracając dopiero pod koniec konfliktu. Obok Sartre'a był łatwą postacią na spotkaniach filozoficznych, w których uczestniczyli także inni ważni myśliciele tamtych czasów, tacy jak Merleau-Ponty i Raymond Aron. Cała czwórka założyła nawet magazyn Les Temps Modernes lub Os Tempos Modernos, ważne narzędzie rozpowszechniania ich ideałów.
Żarłoczna pisarka, na swoim koncie ma słynne dzieła, takie jak wspomniana Druga płeć (1949), a także Gość (1943), Na cudzej krwi (1945), Mandarynki (1954), Wspomnienia dobrze wychowanej dziewczyny (1958), Rozczarowana kobieta (1967), Starość (1970), Wszystko powiedziane i zrobione (1972) oraz Ceremonia pożegnania (1981).
Oprócz analiz politycznych i książek autobiograficznych zajmował się w nich problematyką filozofii egzystencjalistycznej. Niezwykła była również jego praca w ruchach społecznych. W towarzystwie Sartre'a Beauvoir podróżował do krajów takich jak Brazylia, Kuba i Chiny, a także do Związku Radzieckiego, na trasach koncertowych podejmowanych w latach 50. i 60. XX wieku.
Simone zmarła w wieku 78 lat, 14 kwietnia 1986 roku, w wyniku zapalenia płuc. Pisarz jest pochowany na cmentarzu Montparnasse w Paryżu obok Jeana Paula Sartre'a.
Twój pierwszy książka, A Convidada, została opublikowana w 1943 roku, przedstawiając egzystencjalne dramaty kobiety, która w wieku 30 lat zmaga się z pojawieniem się studenta, który grozi podważeniem jej struktur małżeńskich. Sześć lat później wydał O Segundo Sexo, jedno z jego najbardziej wyrazistych dzieł.
Książka miała światowe reperkusje, naznaczając całe pokolenie rewolucyjnymi ideami wyzwolenia z ucisku kobiet i dążenia do niezależności kobiet. Mandarins, wydany w 1954 roku, przedstawia następstwa wojny we Francji i zdobył francuską nagrodę literacką „Goncourt” w 1954 roku.
W „Pamiętnikach dobrze wychowanej dziewczynki” Simone przytacza relacje z własnego życia związanego z dogmatami Kościoła i standardami jej rodziny. W „Ceremonii pożegnania”, napisanej w 1981 roku, Simone opowiada o ostatnich chwilach Sartre’a, opowiadający o upadku człowieka, intelektualnie, potężnego, zarówno z fizycznego punktu widzenia, jak i psychiczny.
Egzystencjalizm Sartre'a ma jako ideały autentyczność i wolność jako istotne dla istoty ludzkiej, pomimo wstrząsających konsekwencji, jakie może to przynieść. Według filozofii istotą człowieka są jego wybory, które również będą miały wpływ na jego własny świat.
W tym sensie człowiek nie powinien akceptować wartości narzuconych przez tradycje, w tym Kościół, ponieważ to on jest odpowiedzialny za swoje działania, wartości, wybory i znaczenia.
Simone de Beauvoir była intensywną aktywistką walczącą na rzecz feminizmu i równości płci. Filozof analizował procesy formacji społecznej kobiet i mężczyzn, identyfikując mechanizmy budujące hierarchię, zawsze szkodząc tym drugim. Odtąd zaczął rozwijać argumenty, które miały prowadzić do nowych konfiguracji społecznych.
Jej książka „Druga płeć” uważana jest za klasykę ruchu i obnaża rolę kobiet w opresyjnym społeczeństwie opartym na męskiej dominacji. Praca odrzuca tradycjonalizm i moralność religijną, w ramach której została wykształcona. Egzystencjalistyczny wpływ na ideały feministyczne został odnotowany w jej tezie, że:
„Nikt nie rodzi się kobietą: każdy się nią staje. Żadne biologiczne, psychiczne, ekonomiczne przeznaczenie nie określa formy, jaką przyjmuje ludzka kobieta w społeczeństwie; to cała cywilizacja wypracowuje ten produkt pośredni między mężczyzną a kastrowanym, który kwalifikuje kobietę”.
Innymi słowy, płeć i płeć to różne rzeczy. Przypisuje się do tego punkty określone przez społeczeństwo. W ten sposób płeć jest powiązana z konstytucją fizyko-chemiczną, podczas gdy płeć wywodzi się z konstrukcji społecznej. Wniosek jest taki, że każde społeczeństwo tworzy wzorce zachowań dla każdego.
Dwa punkty, w których można również zweryfikować feministyczny charakter Beauvoir, to jej niechęć do małżeństwa i macierzyństwa. Simone mieszkała z Sartrem przez większość swojego życia. Mimo że również filozof poprosił matkę o rękę jego ojca, nigdy się to nie zmaterializowało. Nie wierzyła w małżeństwo jako sposób na ustanowienie miłości.
Najbliższa temu była stabilna umowa związkowa podpisana przez tę dwójkę. Zdaniem pisarza małżeństwo jest zbankrutowaną instytucją współczesnego społeczeństwa, która zmusza kobiety do poświęcenia całego życia mężowi. Macierzyństwo z kolei byłoby rodzajem niewolnictwa, gdyż z jego tytułu na kobietę ciążyłby obowiązek zawarcia małżeństwa, rodzenia dzieci i prowadzenia domu.
Simone broniła autonomii kobiet, aby każda miała swobodę w budowaniu własnej osobowości. Jak stwierdza autorka, to nie człowiek ani państwo dyktować jej, jak ma się zachowywać. Wnosząc swoje powiedzenia do aktualnych zmagań kobiet, kobieta musi walczyć ze standaryzacją zachowań czy absurdem obwiniania się za agresję, której doznaje z powodu noszonego przez siebie ubrania.
Nic dziwnego, że Simone jest jedną z najważniejszych autorek współczesnych ruchów społecznych, z naciskiem na feministki i LGBTI. Obaj pracują ze swobodą konstruowania i rozpoznawaniem tożsamości. Wolność, ta, bezpośrednio związana z egzystencjalizmem.
